Otwarcie zamkniętej rozprawy i jej niezwłoczne zamknięcie (art. 225 k.p.c.)

Stosownie do art. 323 k.p.c. wyrok może być wydany jedynie przez sędziów, przed którymi odbyła się rozprawa poprzedzająca bezpośrednio wydanie wyroku. Jakkolwiek przepis art. 225 k.p.c. zezwala sądowi otworzyć zamkniętą rozprawę na nowo, to jednak, przez sam fakt wydania postanowienia o ponownym otwarciu rozprawy posiedzenie to nie będzie miało charakteru rozprawy, o ile nie dojdzie na nim do żadnej z czynności wymienionych w art. 210 k.p.c. W istocie tego rodzaju otwarcie rozprawy, a następnie jej niezwłoczne zamknięcie, stwarza tylko pozór prowadzenia rozprawy przed składem, który wyrokuje w sprawie i służy obejściu przepisu art. 323 k.p.c.

Przyjmując, że Sąd wydał postanowienie, iż otwiera zamkniętą rozprawę, należało co najmniej udzielić głosu stronom, stosownie do art. 224 § 1 k.p.c., umożliwiając im w ten sposób ustosunkowanie się do twierdzeń strony przeciwnej, a także zaprezentowanie ich stanowisk co do wyników postępowania dowodowego bezpośrednio składowi mającemu wydać wyrok w sprawie. Tymczasem ani ze spisanego wówczas protokołu, ani z oświadczenia przewodniczącej składu orzekającego nie wynika, aby stronom udzielono głosu i by złożyły one jakiekolwiek oświadczenia. W konsekwencji nie można przyjąć, aby odbyła się rozprawa. Naruszenie przepisu art. 323 k.p.c. prowadzi do przyjęcia, że skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, a w konsekwencji powoduje nieważność postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c.).

Wyrok SA w Krakowie z dnia 15 lipca 2010 r., I ACa 515/10

Standard: 5693