Związanie sądu uznaniem powództwa (art. 213 § 2 k.p.c.)

Uznanie powództwa jest więc instytucją prawa procesowego, które wywiera skutki wynikające z powołanego wyżej przepisu.

Konsekwencją uznania przez pozwanego powództwa jest konieczność uwzględnienia przez sąd powództwa w zakresie, w jakim pozwany uznał powództwo bez potrzeby przeprowadzania w tym zakresie postępowania dowodowego.

Uznanie powództwa przez pozwanego nie wiąże sądu orzekającego, o tyle, że wydając orzeczenie w sprawie jest on obowiązany dokonać oceny uznania powództwa pod kątem istnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 213 § 2 k.p.c. - sprzeczność z prawem, z zasadami współżycia społecznego lub zamiar obejścia prawa.

Sąd rozpoznający sprawę ma obowiązek wyjaśnić przyczyny skłaniające pozwanego do uznania powództwa, co z kolei pozwoli sądowi na ocenę przesłanek jego skuteczności.

Uznanie powództwa jest bezwarunkowym oświadczeniem woli i wiedzy pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne.

Skutkiem uznania powództwa jest przede wszystkim pominięcie postępowania dowodowego w zakresie okoliczności objętych uznaniem oraz wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w zakresie objętym jego uznaniem. Dlatego też, zdaniem Sądu Apelacyjnego obojętne dla skuteczności uznania jest to, czy istotnie powództwo jest zasadne czy też nie.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2017 r., VI ACa 1914/16

Standard: 27412 (pełna treść orzeczenia)