Konieczność wzięcia pod uwagę przez sąd rozpoznający apelację podniesionych w niej zarzutów i złożonych wniosków

Przepis art. 378 § 1 k.p.c. implikuje konieczność wzięcia pod uwagę przez sąd rozpoznający apelację podniesionych w niej zarzutów i złożonych wniosków, czemu sąd powinien dać wyraz w uzasadnieniu orzeczenia. Nie jest natomiast niezbędne, aby sąd drugiej instancji odniósł się w uzasadnieniu do każdego twierdzenia faktycznego i argumentu prawnego podniesionego przez stronę (por. wyroki ‎SN z dnia 13 sierpnia 2015 r., II PK 235/14, z dnia 5 listopada ‎2015 r., V CSK 13/15 i z dnia 13 października 2017 r., I CSK 46/17). Z założeniem tym koresponduje art. 387 § 2[1] k.p.c., który pozwala sądowi drugiej instancji skoncentrować uzasadnienie wyroku na zmienionych lub uzupełnionych ustaleniach faktycznych i ocenie zarzutów apelacyjnych, w pozostałym zaś zakresie umożliwia poprzestanie na uznaniu za własne ustaleń i ocen prawnych sądu pierwszej instancji.

Wyrok SN z dnia 7 marca 2025 r., II CSKP 2310/22

Standard: 89289 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 378 § 1 k.p.c. ustanawia nie tylko zakaz wyjścia poza granice apelacji, lecz także powinność orzekania w jej granicach, tj. nakaz odniesienia się do sformułowanych w apelacji zarzutów. Wprawdzie wymaganie to nie jest równoznaczne z koniecznością wyrażenia przez sąd stanowiska co do każdego z argumentów faktycznych lub prawnych podniesionych w motywach apelacji, niedopuszczalne jest jednak całkowite pominięcie zarzutu lub zarzutów apelanta i związanych z nimi twierdzeń. Koresponduje to z powinnościami spoczywającymi na sądzie drugiej instancji na podstawie art. 328 § 2 k.p.c., który stosuje się odpowiednio w postępowaniu apelacyjnym (art. 391 § 1 k.p.c.). Jakkolwiek zakres tych powinności zależy - z zastrzeżeniem szczególnej regulacji zawartej w art. 387 § 2[1] k.p.c. - od kierunku rozstrzygnięcia apelacji i czynności procesowych podejmowanych w postępowaniu przed sądem drugiej instancji, to uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji powinno zawierać w każdym razie elementy korespondujące z zarzutami apelacji, pozwalające ustalić, czy sąd drugiej instancji orzekł w granicach apelacji i z jakich przyczyn zarzuty apelacyjne podzielił, względnie uznał je za bezzasadne.

Wyrok SN z dnia 13 września 2019 r., II CSK 383/18

Standard: 89299 (pełna treść orzeczenia)