Zastosowanie art. 168a k.p.k. do dowodów uzyskanych z naruszeniem prawa do obrony osoby wymagającej szczególnego traktowania w świetle dyrektywy nr 2016/1919

Art. 12 dyrektywy 2013/48 i art. 8 dyrektywy 2016/1919 należy interpretować w ten sposób, że wymagają one, aby decyzje dotyczące, po pierwsze, badania ewentualnej szczególnie trudnej sytuacji podejrzanego lub oskarżonego, a po drugie, odmowy przyznania pomocy prawnej z urzędu osobie wymagającej szczególnego traktowania oraz tego, czy przesłuchać tę osobę pod nieobecność adwokata, zawierały uzasadnienie i mogły być przedmiotem skutecznego środka naprawczego.

Nie stoją one natomiast na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, które w ramach postępowania karnego nie pozwalają na uznanie przez sąd za niedopuszczalne dowodów obciążających z wyjaśnień złożonych przez osobę wymagającą szczególnego traktowania w toku przesłuchania prowadzonego przez policję lub inny organ ścigania lub organ sądowy z naruszeniem praw przewidzianych w dyrektywach 2013/48 lub 2016/1919, pod warunkiem jednak, że w ramach procesu karnego sąd ten będzie w stanie, po pierwsze, sprawdzić, czy prawa te, interpretowane w świetle art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty, były przestrzegane, oraz po drugie, wyciągnąć wszelkie konsekwencje wynikające z tego naruszenia, w szczególności w odniesieniu do wartości dowodowej dowodów uzyskanych w tych okolicznościach.

Wyrok TSUE z dnia 8 maja 2025 r., C-530/23

Standard: 89129 (pełna treść orzeczenia)