Osoby wymagające szczególnego traktowania (art. 9 D. nr 2016/1919)

(AI) Osobą wymagającą szczególnego traktowania w rozumieniu dyrektywy 2016/1919 jest każda osoba, u której występują cechy obiektywnie ograniczające możliwość korzystania z prawa do obrony, niezależnie od formalnego stwierdzenia stanu psychicznego czy niepełnosprawności.

Kwalifikacja danej osoby jako wymagającej szczególnego traktowania nie wymaga uprzedniego wniosku podejrzanego ani formalnej diagnozy. Wystarczające jest istnienie obiektywnych przesłanek – takich jak przebywanie w szpitalu psychiatrycznym, historia leczenia uzależnień, trudności komunikacyjne, niespójność wypowiedzi czy inne symptomy zaburzeń – które powinny uruchomić obowiązek organów do identyfikacji szczególnej sytuacji procesowej. Celem tej konstrukcji jest zapewnienie skutecznego i realnego korzystania z prawa do obrony, nawet w sytuacji, gdy osoba podejrzana nie jest w stanie świadomie zawnioskować o pomoc prawną. TSUE zaakcentował, że organy państw członkowskich mają obowiązek działać prewencyjnie i reagować już na oznaki potencjalnej podatności proceduralnej.

Wyrok TSUE z dnia 8 maja 2025 r., C-530/23

Standard: 89122 (pełna treść orzeczenia)