Niedopuszczalność kary umownej za wypowiedzenie przez odbiorcę końcowego umowy zawartą na czas oznaczony

Zgodnie z 4j ust. 3 lit a pr. energ., w wersji obowiązującej w chwili zawarcia umowy z 5 czerwca 2018 r. (a także w czasie przewidzianym na obowiązywanie tej umowy tj. od 1 stycznia 2019 r. do 30 września 2021 r.) odbiorca końcowy może wypowiedzieć umowę zawartą na czas oznaczony, na podstawie której przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza temu odbiorcy paliwa gazowe lub energię, bez ponoszenia kosztów i odszkodowań innych niż wynikające z treści umowy, składając do przedsiębiorstwa energetycznego pisemne oświadczenie. Na gruncie tego przepisu Sąd Najwyższy wyjaśnił już, że realizując zasadę dostępu osoby trzeciej do sieci i bezkosztowego rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej, nie może on stanowić podstawy obciążenia odbiorcy końcowego obowiązkiem uiszczenia kary umownej w wysokości odpowiadającej cenie nieodebranej energii elektrycznej, a poza tym zastrzeżenie kary umownej za niewykonanie pierwotnego zobowiązania o charakterze pieniężnym w związku z następczym rozwiązaniem umowy sprzedaży, stanowi naruszenie art. 483 § 1 k.c. i podlega ocenie w granicach przewidzianych w art. 353[1]; k.c. (zob. wyrok z 17 stycznia 2020 r., IV CSK 579/17).

Wyrok SN z dnia 24 stycznia 2024 r., II CSKP 1822/22

Standard: 88515 (pełna treść orzeczenia)