Związanie sądu w sprawie o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (art. 189 k.p.c.)
Związanie sądu w poszczególnych kategoriach spraw Powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Żądanie uznania postanowienia wzorca umowy za niewiążące konsumenta (art. 385[1] k.c.) nie jest tożsame ani nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy (art. 58 k.c.).
Żądanie ustalenia, że powoda nie wiąże z pozwanym stosunek prawny mający mieć źródło w umowie, jest oczywiście innym rodzajowo żądaniem niż zmierzające do ustalenia, że powoda wiąże z pozwanym stosunek prawny ukształtowany umową, którego treść trzeba jednak określić z pominięciem pewnych jej postanowień jako nieważnych albo bezskutecznych w stosunku do powoda (wyrok SN z dnia 11 grudnia 1998 r., II CKN 96/98).
O braku tożsamości między tymi roszczeniami oraz o tym, że żądanie ustalenia bezskuteczności umowy lub nieważności pewnych tylko jej postanowień nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy decydują różnice między okolicznościami faktycznymi, których wystąpienie w świetle obowiązującego prawa uzasadnia stwierdzenie, że strony nie zawarły ważnie umowy, od tych okoliczności, których wystąpienie usprawiedliwia uznanie za nieważne tylko niektórych postanowień umowy lub stwierdzenie jej bezskuteczności. Istotniejsze jest jednak to, że orzeczenia, o których tu mowa, prowadzą do zupełnie różnych konsekwencji w sferze prawa materialnego, gdy chodzi o prawa i obowiązki spoczywające na stronach. Nieważność umowy zwalnia z konieczności jej wykonywania lecz z tą oceną wiąże się obowiązek dokonania innego rodzaju rozliczeń niż te, które mają oparcie w umowie, której tylko niektóre postanowienia są nieważne lub bezskuteczne. Nie do sądu, lecz do powoda należy opowiedzenie się za tymi konsekwencjami, które uważa za możliwie najlepiej realizujące jego interesy.
Uchwała SN z dnia 15 września 2020 r., III CZP 87/19
Standard: 88403 (pełna treść orzeczenia)
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 grudnia 1998 r. w sprawie II CKN 96/98, w przesądził się o niemożności orzeczenia, co do zasady, że czynność prawna była bezskuteczna, jeśli powód żąda ustalenia nieważności czynności prawnej, a nie jej bezskuteczności (podobnie wyrok SN z dnia 22 maja 2002 r., I CKN 237/00).
Wyrok SN z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 267/09
Standard: 88405 (pełna treść orzeczenia)