Implementacja dyrektyw: 2007/64/WE i 2015/2366 w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego

Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. – o usługach płatniczych ma na celu transponowanie do polskiego porządku prawnego dyrektyw unijnych, tj. dyrektywy 2007/64/WE z dnia 13 listopada 2007 r. Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zastąpionej później przez dyrektywę 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że z dyrektywy wynika system odpowiedzialności dostawców usług płatniczych za nieautoryzowane ‎lub nieprawidłowo wykonane transakcje oparty na pełnej harmonizacji, która uniemożliwia państwom członkowskim utrzymanie w mocy lub wprowadzenie przepisów innych niż te zawarte w tej dyrektywie, chyba że sama dyrektywa stanowi inaczej (zob. wyrok TSUE z 16 marca 2023r., C-351/21, ZG przeciwko Beobank SA), zaś ich celem jest również ochrona użytkowników usług płatniczych, ‎a w szczególności konsumentów (zob. wyrok TSUE z 25 stycznia 2017r., C-375/15, BAWAG przeciwko Verein für Konsumenteninformation, oraz wyrok TSUE ‎z 11 lipca 2024 r., C-409/22, UA przeciwko „Eurobank Bulgaria” AD). W konsekwencji niezgodny z prawem europejskim jest zarówno równoległy system odpowiedzialności z tytułu tego samego zdarzenia powodującego powstanie zobowiązania, ‎jak i konkurencyjny system odpowiedzialności, który umożliwiałby użytkownikowi usług płatniczych dochodzenie tej odpowiedzialności na podstawie innych zdarzeń powodujących powstanie zobowiązania (zob. powołany wyżej wyrok TSUE ‎z 11 lipca 2024 r., C-409/22).

Wyrok SN z dnia 30 kwietnia 2024 r., II CSKP 1089/23

Standard: 87608 (pełna treść orzeczenia)