Instrument płatniczym w rozumieniu przepisów ustawy o usługach płatniczych
Usługi płatnicze (ustawa z dnia z dnia 19 sierpnia 2011 r)
Artykuł 4 pkt 23 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE należy interpretować w ten sposób, że: pełnomocnictwo, na mocy którego posiadacz rachunku bankowego upoważnia pełnomocnika do dokonania dyspozycji środkami na tym rachunku za pomocą zlecenia płatniczego, jako takie nie stanowi „instrumentu płatniczego” w rozumieniu tego przepisu. Jednakże za „instrument płatniczy” można uznać zbiór procedur uzgodniony między posiadaczem tego rachunku a dostawcą usług płatniczych, pozwalający pełnomocnikowi wyznaczonemu w takim pełnomocnictwie na zainicjowanie zlecenia płatniczego z tego rachunku.
Wyrok TSUE z dnia 11 lipca 2024 r., C-409/22
Standard: 87603 (pełna treść orzeczenia)
Instrumentem płatniczym w rozumieniu przepisów ustawy o usługach płatniczych jest nie tylko karta płatnicza, ale również system bankowości elektronicznej jako uzgodniony przez użytkownika i dostawcę zbiór procedur wykorzystywanych przez użytkownika do złożenia zlecenia płatniczego (art. 2 pkt 10).
Wyrok SN z dnia 30 kwietnia 2024 r., II CSKP 1089/23
Standard: 87600 (pełna treść orzeczenia)