Instytucja separacji

Instytucja separacji wprowadzona w 1999 r. do porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (dokonana ustawą z dnia 21 maja 1999 r. o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks cywilny, Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 52, poz. 532 ze zm.) miała na celu tworzenie alternatywnego w stosunku do rozwodu uporządkowania sytuacji małżonków, w których związku nastąpił zupełny rozkład pożycia (a więc zerwanie więzi duchowej, fizycznej, ale i gospodarczej). Już samo usytuowanie przepisów o separacji (art. 61[1] i nast.) w oddzielnym dziale V K.r.io. potwierdza, iż instytucja ta co do jej wszystkich skutków nie mogła zostać zrównana z instytucją rozwodu uregulowaną w dziale IV ustanie małżeństwa. Na konieczność takiego usytuowania wskazuje również treść uzasadnienia projektu poselskiego nowelizacji zawartego w druku sejmowym III kadencji Nr 591 z dnia 9 września 1998 r. W uzasadnieniu tym stwierdzono, że "generalnie przyjęto, że separacja powoduje takie same skutki jak rozwód, dlatego do instytucji separacji mają zastosowanie odpowiednie przepisy o rozwodzie, o ile Kodeks lub inna ustawa nie stanowią inaczej. Wyjątkiem od tej zasady jest propozycja niestosowania w wypadku orzeczenia separacji art. 59 Kodeksu rodzinnego. Przyjęto bowiem, że w separacji małżeństwo trwa nadal (podkr. Sądu), dlatego nie jest słuszne aby separowany małżonek miał prawo do powrotu do nazwiska, jakie nosił przed zawarciem małżeństwa".

Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2008 r., II FSK 373/07

Standard: 87565 (pełna treść orzeczenia)