Zwolnienie z podatku sprzedaży walut obcych (art. 9 pkt 1 u.p.c.c.)

Przepis art. 2 ust. 1 pkt. 10 Prawa dewizowego nie wyłącza z zakresu "walut obcych" tych walut obcych, które zostały wykonane ze złota dewizowego, a art. 9 pkt. 1 upcc nie ogranicza zwolnienia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych sprzedaży walut obcych tylko względem tych walut obcych, które nie są wykonane ze złota dewizowego.

Jeżeli wolą racjonalnego ustawodawcy było wyłączenie z zakresu "walut obcych" tych należących także do kategorii "złota dewizowego", to dałby temu wyraz w treści przepisu. A jeżeli takiego zastrzeżenia nie ma w treści omawianego przepisu, to należy uznać, że wolą ustawodawcy było objęcie wszystkich monet i banknotów będących poza krajem środkami płatniczymi zakresem definicji "waluty obce" bez względu na to, czy te środki płatnicze posiadają jednocześnie status "złota dewizowego".

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 upcc zwalnia się od podatku od czynności cywilnoprawnych sprzedaż walut obcych. Przy czym brak jest definicji pojęcia "walut obcych" w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, zarówno w przytoczonym art. 9 pkt. 1 upcc, jak również w innym przepisach.

Należy odwołać się w ramach wykładni systemowej do treści art. 2 pkt. 10 Prawa dewizowego, gdzie wskazano, że walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegi, lecz podlegające wymianie. Na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR). Obrót tego typu znakami pieniężnymi nie generuje obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego błędna jest wykładania – pozbawiona podstaw prawnych - że zakwalifikowanie monet wykonanych ze złota do kategorii "złota dewizowego" zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 13 Prawa dewizowego wyklucza możliwość uznania ich za "waluty obce". Teza taka nie znajduje uzasadnienia prawnego zarówno w treści art. 2 ust. 1 pkt. 10 i pkt. 13 Prawa dewizowego, jak i w treści art. 9 pkt. 1 upcc.

Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2025 r., III FSK 154/23

Standard: 86859 (pełna treść orzeczenia)