„Odwołanie” w rozumieniu art. 264 § 1 k.p.

Art. 264 § 1 k.p. zakreśla termin do wniesienia powództwa (odwołania), nie dotyczy zaś ani rodzaju dochodzonych roszczeń, ani ich podstawy faktycznej. Inaczej rzecz ujmując, wniesienie odwołania od konkretnego wypowiedzenia umowy o pracę określa przedmiot sporu pod względem prawnym (art. 45 § 1 k.p.) i faktycznym (zidentyfikowane oświadczenie o rozwiązaniu konkretnej umowy o pracę za wypowiedzeniem) i przerywa bieg terminu wskazanego w art. 264 § 1 k.p.

„Odwołanie” w rozumieniu art. 264 § 1 k.p. nie jest synonimem skonkretyzowanego roszczenia (w rozumieniu przytoczenia podstawy prawnej i faktycznej roszczenia) a przekaz z art. 477[1] k.p.c. autoryzuje twierdzenie, że art. 264 § 1 k.p. zakreśla termin do wniesienia powództwa (odwołania), nie dotyczy zaś rodzaju dochodzonych roszczeń. Dookreślenie żądania co do wyboru świadczenia (przywrócenie do pracy czy odszkodowanie) może nastąpić później (po wniesieniu powództwa). Dotyczy to także przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających tezę o wadliwości wypowiedzenia umowy o pracę.

Żądaniem pozwu jest żądanie przywrócenia do pracy, a nie żądanie niestosowania art. 45 § 2 k.p. Sąd żądanie to ocenia na podstawie obowiązujących przepisów prawa materialnego. Gdy ujawni się, że pracownik należy do kręgu podmiotów wymienionych w art. 45 § 3 k.p., sąd jest zobowiązany do zastosowania art. 45 § 3 k.p. (chyba że znajdzie podstawy do wydania rozstrzygnięcia w oparciu art. 8 k.p. i 4771 k.p.c.).

Uchwała SN z dnia 17 października 2024 r., III PZP 1/24

Standard: 86810 (pełna treść orzeczenia)