Prawo do strajku pracowników gminnych ośrodków pomocy społecznej

Pracownicy gminnego ośrodka pomocy społecznej mają prawo do strajku na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Przepis ten powinien być wykładany zawężająco, tak aby zagwarantować podstawowe konstytucyjne prawa jak najszerszemu gronu pracowników.

Gminny ośrodek pomocy społecznej nie jest organem administracji samorządowej. Ośrodek wykonuje jedynie niektóre zadania przydzielone gminie na podstawie upoważnienia organów gminy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym organami gminy są: 1) rada gminy; 2) wójt (burmistrz, prezydent miasta). Z kolei na podstawie art. 26 ust. 1 wspomnianej ustawy organem wykonawczym gminy jest wójt (ewentualnie burmistrz albo prezydent miasta). Natomiast gminne ośrodki pomocy społecznej mają na podstawie art. 110 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej status gminnych jednostek organizacyjnych, jednak nie są one organami gminy.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych prawo do strajku nie przysługuje pracownikom zatrudnionym w organach władzy państwowej, administracji rządowej i samorządowej, sądach oraz prokuraturze. W pierwszej kolejności wskazać należy, że przepis ten wprowadza wyjątek od prawa do strajku, zagwarantowanego w wielu aktach prawnych, w tym przede wszystkim w art. 59 ust. 3 Konstytucji RP, w związku z czym, na podstawie zasady exeptiones non sunt extendae musi być on interpretowany ściśle. Prawo do strajku nie przysługuje m.in. pracownikom zatrudnionym w organach administracji samorządowej, nie zaś ogólnie wszystkim pracownikom samorządowym, którzy zostali zdefiniowani w art. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 1282). 

Postanowienie SN z dnia 4 lipca 2019 r., III PK 153/18

Standard: 86305 (pełna treść orzeczenia)