Żądanie w sposób oczywisty nieuzasadnione lub nadmierne (art. 57 ust. 4 RODO)

Artykuł 57 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że:

1. zawarte w nim pojęcie „żądania” obejmuje skargi, o których mowa w art. 57 ust. 1 lit. f) i art. 77 ust. 1 tego rozporządzenia.

2. żądań nie można uznać za „nadmierne” w rozumieniu art. 57 ust. 4 tego rozporządzenia wyłącznie ze względu na ich liczbę w określonym okresie, ponieważ skorzystanie z możliwości przewidzianej w tym przepisie jest uzależnione od wykazania przez organ nadzorczy istnienia zamiaru nadużycia po stronie osoby, która wniosła te żądania.

3. w przypadku gdy organ nadzorczy ma do czynienia z nadmiernymi żądaniami, może on w drodze uzasadnionej decyzji wybrać między pobraniem opłaty w rozsądnej wysokości wynikającej z kosztów administracyjnych a odmową podjęcia takich żądanych działań, uwzględniwszy wszystkie istotne okoliczności i upewniwszy się, że dokonany wybór ma odpowiedni, niezbędny i proporcjonalny charakter.

Pojęcie „żądania” zgodnie z jego zwykłym znaczeniem w języku potocznym jest szczególnie szerokie, ponieważ potencjalnie obejmuje ono wszelkie wnioski, z którymi występuje dana osoba lub dany podmiot.

W zakresie, w jakim rozpatrywanie przez organy nadzorcze przedkładanych im żądań jest zasadą, organy te powinny być uprawnione do korzystania z możliwości przewidzianej w art. 57 ust. 4 RODO jedynie w wyjątkowych przypadkach.

Realizacja celu polegającego na zapewnieniu spójnego i wysokiego stopnia ochrony osób fizycznych w Unii wymaga zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania organów nadzorczych poprzez zapobieganie utrudnianiu tego funkcjonowania z powodu wnoszenia skarg, które są w sposób oczywisty nieuzasadnione lub nadmierne w rozumieniu art. 57 ust. 4 RODO. Przepis ten daje zatem organom nadzorczym możliwość sprawniejszego rozpatrywania tych skarg, zmniejszając obciążenie, jakie mogą one na te organy nakładać.

Gdy dany organ nadzorczy zamierza skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 57 ust. 4 RODO, powinien on wykazać – w świetle wszystkich istotnych okoliczności każdego przypadku – istnienie zamiaru nadużycia po stronie zainteresowanej osoby, ponieważ liczba złożonych przez nią skarg nie jest sama w sobie w tym względzie wystarczająca. Otóż istnienie zamiaru nadużycia można stwierdzić, gdy dana osoba wnosi skargi wówczas, gdy nie jest to obiektywnie konieczne do ochrony praw, które wywodzi z tego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 52 ust. 4 RODO państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić, by każdy organ nadzorczy dysponował zasobami kadrowymi, technicznymi i finansowymi, a także pomieszczeniami i infrastrukturą niezbędnymi do skutecznego wypełniania swoich zadań i wykonywania swoich uprawnień. Wynika z tego, że owe zasoby muszą być dostosowane do sposobu wykonywania przez osoby, których dane dotyczą, przysługującego im prawa do wnoszenia skarg do organów nadzorczych. Organ nadzorczy nie może zatem powoływać się, w celu odmowy rozpatrzenia skargi na podstawie art. 57 ust. 4 tego rozporządzenia, na okoliczność, że osoba, która wnosi znacznie większą liczbę skarg od średniej liczby skarg wnoszonych przez jakąkolwiek osobę, której dane dotyczą, w znacznym stopniu wykorzystuje zasoby tego organu kosztem rozpatrywania skarg złożonych przez inne osoby.

Wyrok TSUE z dnia 9 stycznia 2025 r., C-416/23

Standard: 86059 (pełna treść orzeczenia)