Poradnictwo specjalistyczne (art. 46 u.p.s.)

W myśl art. 36 ust. 2 lit. g u.p.s. świadczeniami z pomocy społecznej są świadczenia niepieniężne: poradnictwo specjalistyczne. Z treści art. 46 ust. 1 u.p.s. wynika, że poradnictwo specjalistyczne, w szczególności prawne, psychologiczne i rodzinne, jest świadczone osobom i rodzinom, które mają trudności lub wykazują potrzebę wsparcia w rozwiązywaniu swoich problemów życiowych, bez względu na posiadany dochód. Poradnictwo prawne realizuje się przez udzielanie informacji o obowiązujących przepisach z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego, zabezpieczenia społecznego, ochrony praw lokatorów (ust. 2). Poradnictwo psychologiczne realizuje się przez procesy diagnozowania, profilaktyki i terapii (ust. 3). Poradnictwo rodzinne obejmuje problemy funkcjonowania rodziny, w tym problemy opieki nad osobą niepełnosprawną, a także terapię rodzinną (ust. 4).

Poradnictwo specjalistyczne wykonywane jest wobec osób i rodzin, jego celem jest udzielenie wsparcia w sytuacjach trudnych, kryzysowych. Pomoc ta polega na udzieleniu informacji, porad, wskazaniu instytucji specjalistycznego wsparcia lub urzędów administracji, które zajmują się załatwianiem określonych spraw.

Poradnictwo może być postrzegane jako instytucjonalny system o określonej strukturze organizacyjnej oraz jako specyficzna czynność podejmowana przez profesjonalnych doradców i osoby pomagające jednostkom będącym w trudnych sytuacjach.

Z listy form niepieniężnych świadczeń określonych w art. 36 ust. 2 pkt a-r u.p.s., jedynie praca socjalna wprost nawiązuje do kontraktu socjalnego. W treści art. 45 ust. 2 ustawy, wskazano bowiem, że praca socjalna może być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny lub projekt socjalny.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, uznać należy, że złożenie propozycji zawarcia kontraktu socjalnego nie mogło skutkować uznaniem, iż skarżący domaga się udzielenia mu poradnictwa specjalistycznego. 

Wyrok NSA z dnia 28 września 2018 r., I OSK 737/17

Standard: 85484 (pełna treść orzeczenia)