Poręczenie za dług przyszły

Jak wskazuje się w orzecznictwie treść art. 878 § 1 k.c. nie daje podstaw do tego, aby można poręczenie za dług przyszły uzależniać od określenia tego długu w postaci wskazanej w poręczeniu kwoty. Przepis ten wymaga tylko, aby dług przyszły, za który się poręcza, był określony. Dług będzie można za taki uznać, gdy wykładnia woli poręczyciela, dokonana z uwzględnieniem zasad przewidzianych w art. 65 k.c., pozwala na jednoznaczne wskazanie jaki jest zakres długu, a tym samym zakres zobowiązania poręczyciela. Nie zawsze musi to być jednoznaczne ze wskazaniem wysokości świadczenia pieniężnego, gdyż w momencie poręczenia nie da się go precyzyjnie określić, albowiem w tej dacie na dłużniku głównym nie ciążył jeszcze obowiązek świadczenia z zawartej umowy ramowej, stąd o powstaniu wierzytelności miała decydować realizacja stanu faktycznego.

W rozumieniu przepisu art. 878 k.c. długiem przyszłym jest dług, który nie istnieje jeszcze w chwili zawarcia umowy poręczenia i gdy dłużnik główny nie jest zobowiązany do oznaczonego pod względem treści i przedmiotu świadczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 г., II CKN 1052/00, z dnia 21 października 2004 г., V CK 124/04, z dnia 26 września 2007 г., IV CSK 127/07 i z dnia 11 grudnia 2009 г., V CSK 215/09).

Istotę wierzytelności przyszłej wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 19 września 1997 r., III CZP 45/97, wyjaśniając, że właściwość ta może wynikać z warunku lub terminu, z umowy zobowiązującej do zaciągnięcia w przyszłości odrębnego zobowiązania lub z zawarcia umowy, w której o powstaniu wierzytelności będzie decydować realizacja stanu faktycznego (np. wierzytelności o zapłatę z umów wzajemnych rozciągniętych w czasie).

Wyrok SA w Katowicach z dnia 26 czerwca 2014 r., V ACa 104/14

Standard: 5295 (pełna treść orzeczenia)