Pojęcie miejsca zamieszkania na gruncie ustawy pomocy osobom uprawnionym do alimentów

Ustawa o pomocy osobom uprawnionym do alimentów nie definiuje "miejsca zamieszkania", co oznacza, że należy je rozumieć zgodnie z ogólną definicją tego terminu, zawartą w przepisach Kodeksu cywilnego

Na gruncie art. 25 k.c. o miejscu zamieszkania decydują dwa czynniki: zewnętrzny (faktyczne przebywanie) i wewnętrzny (zamiar stałego pobytu). Wprawdzie, jak słusznie zauważono, przesłanka zamieszkiwania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jako uprawniająca do świadczenia z funduszu alimentacyjnego, odnosi się zarówno do obywateli polskich jak i do cudzoziemców, ale w odniesieniu do tych ostatnich przebywanie na terytorium RP może mieć charakter stały, jak i czasowy, na co wskazuje choćby treść art. 1a ust. 1 pkt 2 u.al., bez głębszej analizy statusu cudzoziemców na tle ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r., poz. 1650 ze zm.). Dlatego też, stosownie do okoliczności konkretnej sprawy, tylko w stosunku do cudzoziemców przebywających czasowo na terytorium RP, przy ustalaniu miejsca zamieszkania można odstąpić od badania zamiaru stałego pobytu, gdyż pobyt czasowy z istoty rzeczy to wyklucza. Tylko w takim przypadku zamieszkiwanie, na gruncie art. 1a ust. 2 u.al., będzie równoznaczne z pobytem czasowym w określonym miejscu na terytorium RP.

Zgodnie z art. 26 § 1 k.c. "Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Wyrok NSA z dnia 8 października 2015 r., I OSK 577/14

Standard: 84472 (pełna treść orzeczenia)