Obowiązek uwzględnienia „odrębnych potrzeb oskarżonych wymagających szczególnego traktowania” (art. 13 D. 2013/48)
Dyrektywa nr 2013/48 z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeci
Podejrzanego lub oskarżonego, który jest niepiśmienny, należy uznać za osobę wymagającą szczególnego traktowania w rozumieniu art. 13 dyrektywy 2013/48.
Wyrok TSUE z dnia 14 maja 2024 r., C-15/24
Standard: 84409 (pełna treść orzeczenia)
Art. 13 dyrektywy 2013/48 nakłada na państwa członkowskie obowiązek uwzględnienia – przy stosowaniu tej dyrektywy – „odrębnych potrzeb podejrzanych i oskarżonych wymagających szczególnego traktowania”. Mimo że motyw 51 wspomnianej dyrektywy odnosi się do osób „znajdujących się w potencjalnie gorszej sytuacji” oraz ich „wszelkich potencjalnych słabości mających wpływ na zdolność tych osób do korzystania z prawa dostępu do adwokata i prawa do tego, by o pozbawieniu ich wolności została poinformowana osoba trzecia”, bez uściślenia w sposób wyraźny, że ta sytuacja związana z wymogiem szczególnego traktowania może wynikać z ich stanu umysłowego, należy niemniej stwierdzić, mając na względzie cel tej samej dyrektywy, że osoby umysłowo chore także należą do kategorii wskazanych we wspomnianym art. 13 osób wymagających szczególnego traktowania.
Wyrok TSUE z dnia 19 września 2019 r., C-467/18
Standard: 84400 (pełna treść orzeczenia)