Obowiązek informacyjny względem osób chorych psychicznie (art. 3 ust. 2 dyrektywy 2012/13)

Dyrektywę 2012/13 należy interpretować w ten sposób, że osoby podejrzewane o popełnienie przestępstwa należy powiadomić o przysługujących im prawach możliwie najszybciej od momentu, w którym dotyczące ich podejrzenia uzasadniają, w kontekście innym niż pilny, ograniczenie ich wolności przez właściwe organy za pomocą środków przymusu, a najpóźniej – przed ich pierwszym formalnym przesłuchaniem przez policję.

Prawodawca Unii Europejskiej, w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2012/13, nałożył na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby informacje udzielane tytułem prawa do informacji o przysługujących danej osobie uprawnieniach „zostały udzielone ustnie lub pisemnie, w prostym i przystępnym języku, z uwzględnieniem wszelkich szczególnych potrzeb osób podejrzanych lub oskarżonych, wymagających szczególnego traktowania”. W motywie 26 tej dyrektywy wyraźnie wskazano sytuację osób, które ze względu na swój stan umysłowy nie mogą zrozumieć treści lub znaczenia informacji przekazywanych przez właściwe organy. Osoby umysłowo chore należy zatem uznać za osoby wymagające szczególnego traktowania dla celów tego przepisu, ponieważ ze względu na poważne zaburzenia umysłowe osoby te mogą nie zrozumieć przekazywanych im informacji dotyczących ich praw.

Wyrok TSUE z dnia 19 września 2019 r., C-467/18

Standard: 84398 (pełna treść orzeczenia)