Prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego wobec którego obowiązuje zakaz wjazdu wydany przez właściwe organy

Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 2016/343 stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego zezwalającemu na prowadzenie rozprawy pod nieobecność podejrzanego lub oskarżonego, w sytuacji gdy znajduje się on poza tym państwem członkowskim i nie ma możliwości wjazdu na jego terytorium ze względu na zakaz wjazdu wydany wobec niego przez właściwe organy tego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie, które poprzestałoby na poinformowaniu zainteresowanej osoby, mającej zakaz wjazdu na jego terytorium, o rozprawie, w sytuacji gdy nie są przewidziane środki umożliwiające zezwolenie na wjazd na to terytorium pomimo tego zakazu, pozbawiłoby tę osobę jakiejkolwiek rzeczywistej możliwości skutecznego skorzystania z prawa do obecności na rozprawie i pozbawiłoby w ten sposób warunki przewidziane w tym przepisie wszelkiej skuteczności (effet utile).

Art. 11 ust. 3 akapit czwarty dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. 2008, L 348, s. 98; sprostowanie Dz.U. 2020, L 67, s. 141) przyznaje państwom członkowskim szeroki zakres uznania przy określaniu przypadków, w których uznają one, że należy cofnąć lub uchylić zakaz wjazdu, który towarzyszy decyzji nakazującej powrót, a zatem pozwala im cofnąć lub zawiesić taki zakaz wjazdu w celu umożliwienia podejrzanemu lub oskarżonemu udania się na ich terytorium w celu stawiennictwa na rozprawie.

Wyrok TSUE z dnia 15 września 2022 r., C-420/20

Standard: 84362 (pełna treść orzeczenia)