Prawo do informacji (art. 3 i 6 D, 2012/13)

Jak wynika z łącznej lektury art. 3 i 6 dyrektywy 2012/13, prawo do informacji, o którym mowa w jej art. 1, obejmuje co najmniej dwa odrębne uprawnienia. 

Po pierwsze, zgodnie z art. 3 tej dyrektywy państwa członkowskie zapewniają, by osobom podejrzanym lub oskarżonym udzielano informacji dotyczących przynajmniej różnych praw procesowych wymienionych w tym artykule, takich jak prawo dostępu do obrońcy, uprawnienie do bezpłatnej porady prawnej i warunki jej uzyskania, prawo do informacji dotyczących oskarżenia i prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego oraz prawo do odmowy składania wyjaśnień. 

W art. 6 tej dyrektywy zdefiniowano zasady odnoszące się do prawa do informacji dotyczących oskarżenia (zob. podobnie wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Moro, C-646/17).

Zasady te mają na celu, jak potwierdzają to motywy 27–29 dyrektywy 2012/13, zapewnienie rzetelności postępowania i umożliwienie skutecznego wykonywania prawa do obrony (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 2018 r., Kolev i in., C-612/15).

Jak wynika z motywów 3, 9 i 14 tej dyrektywy, ma ona na celu – poprzez ustanowienie wspólnych norm minimalnych w zakresie informowania osób podejrzanych lub oskarżonych o popełnienie przestępstwa o ich prawach i o oskarżeniu – wzmocnienie wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, a tym samym ułatwienie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych w sprawach karnych.

Wyrok TSUE z dnia 9 listopada 2023 r., C-175/22

Standard: 84357 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. e) i art. 3 ust. 2 oraz art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2012/13 państwa członkowskie zapewniają, aby podejrzanym lub oskarżonym niezwłocznie udzielano informacji ustnych lub pisemnych oraz, w przypadku gdy osoby te są zatrzymane lub aresztowane, przekazywano im pisemne pouczenie o prawach, w tym prawie do odmowy składania wyjaśnień, tak aby umożliwić im skuteczne wykonywanie tego prawa. Przepisy te przewidują zatem obowiązek niezwłocznego poinformowania przez właściwe organy państw członkowskich podejrzanych lub oskarżonych o wspomnianym prawie, przy czym – niezależnie od ewentualnie bardziej rygorystycznego charakteru tego obowiązku w odniesieniu do podejrzanych lub oskarżonych, którzy są zatrzymani lub aresztowani – z motywu 19 tej dyrektywy wynika, że w każdym razie wspomnianych informacji należy udzielić najpóźniej przed pierwszym oficjalnym przesłuchaniem podejrzanego lub oskarżonego przez policję lub inny właściwy organ.

Wyrok TSUE z dnia 22 czerwca 2023 r., C-660/21

Standard: 84360 (pełna treść orzeczenia)