Ustalenie obowiązujących przepisów

Wykładnia prawa - zagadnienia ogólne

Współcześnie nie budzi wątpliwości, że w warunkach częstych zmian prawa niezbędne jest, by każdy akt prawny precyzyjnie określał moment jego wejścia w życie oraz rozstrzygał o mocy obowiązującej aktu dotychczas normującego daną materię.

Zgodnie z konstytucyjną zasadą legalizmu organy państwa zobowiązane są do działania na podstawie i w granicach określonych przez akty normatywne, które - jak wynika z art. 88 Konstytucji - muszą wejść w życie po uprzednim ogłoszeniu. Dla realizacji tego wymogu konstytucyjnym obowiązkiem każdego sądu lub organu władzy publicznej jest ustalenie obowiązujących przepisów, które są niezbędne do prawidłowego dokonania procesu subsumcji. Ten proces kwalifikacji prawnej wymaga więc zbadania, czy przepis, który sąd lub organ zamierza przyporządkować do określonego stanu faktycznego, obowiązywał, tj. czy został prawidłowo ogłoszony, a następnie, czy nie utracił mocy obowiązującej na skutek derogacji ustawowej lub trybunalskiej.

Z powyższych względów sądy lub organy rozstrzygające sprawę muszą odnosić się do treści przepisów końcowych, gdyż czynią to dla poprawnego ustalenia skutków prawnych działań podjętych przez stronę postępowania przed organem lub sądem. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, odniesienie się do przepisów derogacyjnych oraz przepisów o wejściu w życie ustawy nie czyni ich podstawą prawną orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Wspomniane dwa rodzaje przepisów końcowych pełnią rolę wskazówki intertemporalnej i pozwalają wybrać organom stosującym prawo przepisy, które dopiero w kolejnym etapie ustalania konsekwencji prawnych danego stanu faktycznego pozwolą sądowi lub organowi orzec ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji.

Postanowienie TK z dnia 18 czerwca 2013 r., SK 1/12

Standard: 300 (pełna treść orzeczenia)

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.