Przetwarzanie danych osobowych i ochrona prywatności w sektorze łączności elektronicznej (art. 95 RODO)

Artykuł 12 ust. 2 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej, zmienionej dyrektywą 2009/136/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 2 akapit drugi lit. f) tej dyrektywy i art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych)

należy interpretować w ten sposób, że:

wymagana jest „zgoda”, w rozumieniu art. 4 pkt 11 tego rozporządzenia, abonenta operatora usług telefonicznych, aby dane osobowe tego abonenta zostały umieszczone w publicznie dostępnych spisach abonentów i usługach biura numerów, publikowanych przez dostawców innych niż ten operator, przy czym zgoda ta może zostać udzielona bądź wspomnianemu operatorowi, bądź jednemu z tych dostawców.

Artykuł 17 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że:

złożone przez abonenta żądanie wycofania jego danych osobowych z publicznie dostępnych spisów abonentów, a także telefonicznych usług biura numerów stanowi skorzystanie z „prawa do usunięcia danych” w rozumieniu tego artykułu.

Artykuł 5 ust. 2 i art. 24 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że:

krajowy organ nadzorczy może wymagać, aby dostawca publicznie dostępnych spisów abonentów i usług biura numerów, jako administrator, podjął odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu poinformowania administratorów będących osobami trzecimi, mianowicie operatora usług telefonicznych, który przekazał mu dane osobowe swojego abonenta, a także innych dostawców publicznie dostępnych spisów abonentów i usług biura numerów, którym dostarczył takie dane, o wycofaniu zgody tego abonenta.

Artykuł 17 ust. 2 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że:

nie sprzeciwia się on temu, aby krajowy organ nadzorczy nakazał dostawcy publicznie dostępnych spisów abonentów i usług biura numerów, do którego zwrócono się o zaprzestanie publikowania danych określonej osoby, aby podjął on „rozsądne działania”, w rozumieniu tego przepisu, służące poinformowaniu dostawców wyszukiwarek internetowych o tym żądaniu usunięcia danych.

Wyrok TSUE z dnia 27 października 2022 r., C-129/21

Standard: 84148 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) w związku z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady ani systematycznej rejestracji przez podmiot praw własności intelektualnej oraz dla niego przez osobę trzecią adresów IP użytkowników sieci równorzędnych (peer-to-peer), których łącza internetowe miały być wykorzystywane do działań naruszających prawa własności intelektualnej, ani udostępnieniu temu podmiotowi praw własności intelektualnej czy też osobie trzeciej nazwisk i adresów pocztowych tych użytkowników celem wniesienia do sądu cywilnego powództwa o odszkodowanie za szkodę, jaka miała zostać wyrządzona przez tych użytkowników, pod warunkiem jednak, że żądania i wnioski kierowane w tym względzie przez ten podmiot czy też osobę trzecią są uzasadnione, proporcjonalne i nie mają znamion nadużycia oraz znajdują podstawę prawną w krajowym środku ustawodawczym w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 zmienionej dyrektywą 2009/136, który ogranicza zakres zastosowania zasad ustanowionych w art. 5 i 6 tej dyrektywy po zmianach.

Wyrok TSUE z dnia 17 czerwca 2021 r., C-597/19

Standard: 84249 (pełna treść orzeczenia)