Zobowiązanie państwa członkowskiego do ustanowienia co najmniej jednego organu nadzorczego (art. 51 ust. 1 RODO)

Artykuł 51 ust. 1 RODO przyznaje każdemu państwu członkowskiemu uprawnienia dyskrecjonalne pozwalające mu na ustanowienie takiej liczby organów nadzorczych, jaką narzucają mu w szczególności wymogi związane ze strukturą konstytucyjną tego państwa.

W przypadku gdy państwo członkowskie zdecyduje się na ustanowienie jednego organu nadzorczego, organ ten musi posiadać całość kompetencji, jakie RODO przyznaje organom nadzorczym. Odmienna wykładnia pozbawiłaby art. 55 ust. 1 i art. 77 ust. 1 RODO ich bezpośredniej skuteczności i mogłaby osłabić skuteczność (effet utile) wszystkich pozostałych przepisów tego rozporządzenia, na których może opierać się skarga. Ponadto w przypadkach, w których prawodawca Unii zamierzał ograniczyć kompetencje organów nadzorczych w zakresie nadzoru nad operacjami przetwarzania dokonywanymi przez organy publiczne, uczynił to w sposób wyraźny, o czym świadczy art. 55 ust. 3 RODO, zgodnie z którym organy te nie są właściwe do nadzorowania operacji przetwarzania dokonywanych przez sądy w ramach sprawowania przez nie wymiaru sprawiedliwości.

W świetle powyższych rozważań na pytanie trzecie należy udzielić następującej odpowiedzi: art. 77 ust. 1 i art. 55 ust. 1 RODO należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy państwo członkowskie zdecydowało się, na podstawie art. 51 ust. 1 tego rozporządzenia, ustanowić jeden organ nadzorczy, nie przyznając mu jednak kompetencji do nadzorowania stosowania tego rozporządzenia przez komisję śledczą powołaną przez parlament tego państwa członkowskiego w ramach wykonywania jego uprawnień z zakresu kontroli władzy wykonawczej, wspomniane przepisy bezpośrednio przyznają temu organowi właściwość do rozpoznawania skarg dotyczących przetwarzania danych osobowych przez wspomnianą komisję śledczą.

Wyrok TSUE z dnia 16 stycznia 2024 r., C-33/22

Standard: 84085 (pełna treść orzeczenia)