Przetwarzanie a wolność wypowiedzi i informacji (art. 85 RODO)

Podstawowe prawa do poszanowania życia prywatnego i ochrony danych osobowych nie są prerogatywami absolutnymi, o czym świadczy też motyw 4 RODO, lecz należy je postrzegać w kontekście ich funkcji społecznej i wyważyć względem innych praw podstawowych. Można więc wprowadzić ograniczenia, pod warunkiem że zgodnie z art. 52 ust. 1 Karty są one przewidziane ustawą i szanują istotę praw podstawowych oraz zasadę proporcjonalności. Na podstawie tej ostatniej zasady ograniczenia mogą być wprowadzone wyłącznie wtedy, gdy są konieczne i rzeczywiście odpowiadają celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub potrzebom ochrony praw i wolności innych osób. Ograniczenia te należy ustanawiać w granicach tego, co jest absolutnie konieczne, a uregulowanie dotyczące ingerencji powinno zawierać jasne i precyzyjne zasady regulujące zakres i sposób stosowania danego środka [zob. wyrok z dnia 22 czerwca 2021 r., Latvijas Republikas Saeima, C-439/19].

Prawo do wolności informacji, o którym mowa w art. 85 RODO, nie może być interpretowane w ten sposób, że uzasadnia ono ujawnienie każdej osobie, która o to wnosi, danych osobowych dotyczących wyroków skazujących [zob. wyrok z dnia 22 czerwca 2021 r., Latvijas Republikas Saeima, C‑439/19

Wyrok TSUE z dnia 7 marca 2024 r., C-740/22

Standard: 84007 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 85 ust. 1 RODO państwa członkowskie godzą prawo do ochrony danych osobowych na mocy niniejszego rozporządzenia z wolnością wypowiedzi i informacji, w tym do przetwarzania dla potrzeb dziennikarskich. Zgodnie z art. 85 ust. 2 RODO państwa członkowskie ustanawiają wyjątki lub odstępstwa od niektórych rozdziałów tego rozporządzenia , w tym rozdziału II, w którym znajduje się art. 6. Te wyłączenia lub odstępstwa muszą ograniczać się do tego, co jest konieczne w celu pogodzenia prawa do ochrony danych osobowych z wolnością wypowiedzi i informacji.

Wyrok TSUE z dnia 20 października 2022 r., C-306/21

Standard: 84232 (pełna treść orzeczenia)