Zakres prawa dostępu osoby, której dane dotyczą (art. 15 RODO)
Prawo dostępu przysługujące osobie, której dane dotyczą (art. 15 RODO)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jeśli chodzi o prawo dostępu przewidziane w art. 15 RODO, z orzecznictwa Trybunału wynika, że prawo to powinno umożliwiać osobie, której dane dotyczą, upewnienie się, że dotyczące jej dane osobowe są prawidłowe i przetwarzane zgodnie z prawem [wyroki: z dnia 4 maja 2023 r., Österreichische Datenschutzbehörde i CRIF, C-487/21; z dnia 26 października 2023 r., FT (Kopie dokumentacji medycznej), C-307/22).
Prawo dostępu jest niezbędne, aby umożliwić osobie, której dane dotyczą, skorzystanie, w stosownych przypadkach, z prawa do sprostowania danych, prawa do usunięcia danych („prawa do bycia zapomnianym”), prawa do ograniczenia przetwarzania, które zostało jej przyznane, odpowiednio, w art. 16, 17 i 18 RODO, prawa do sprzeciwu wobec przetwarzania jej danych osobowych, przewidzianego w art. 21 RODO, oraz prawa do dochodzenia roszczeń i prawa do odszkodowania, przewidzianych, odpowiednio, w art. 79 i 82 RODO (zob. podobnie wyrok z dnia 4 maja 2023 r., Österreichische Datenschutzbehörde i CRIF, C-487/21)
Wyrok TSUE z dnia 27 lutego 2025 r., C-203/22
Standard: 86799 (pełna treść orzeczenia)
Art. 15 RODO należy interpretować w świetle motywu 63 zdanie pierwsze tego rozporządzenia, zgodnie z którym każda osoba fizyczna powinna mieć prawo dostępu do zebranych danych jej dotyczących oraz powinna mieć możliwość łatwego wykonywania tego prawa w rozsądnych odstępach czasu, by mieć świadomość przetwarzania i móc zweryfikować zgodność przetwarzania z prawem. W tym względzie, jeżeli osoba ta wniosła kilka żądań udzielenia dostępu do jednego lub kilku administratorów i nie uzyskała satysfakcji, liczba skarg złożonych do organu nadzorczego może być identyczna z liczbą odpowiedzi odmownych udzielonych przez tych administratorów wspomnianej osobie. W tych okolicznościach ustalenie bezwzględnego progu liczbowego, powyżej którego owe skargi zostałyby automatycznie uznane za nadmierne, mogłoby naruszać prawa zagwarantowane przez wspomniane rozporządzenie.
Skorzystanie z możliwości przewidzianej w art. 57 ust. 4 RODO, jako że przepis ten stanowi wyjątek od zasady nieodpłatności zadań wykonywanych przez organy nadzorcze, przewidzianej w art. 57 ust. 3 tego rozporządzenia, powinno zatem pozostać wyjątkiem.
Wyrok TSUE z dnia 9 stycznia 2025 r., C-416/23
Standard: 86061 (pełna treść orzeczenia)