Zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wynikające z obawy ujawnienia danych; zagrożenie naruszenia

Art. 82 ust. 1 RODO należy interpretować w ten sposób, że dla uzasadnienia prawa do odszkodowania wystarcza wyrażona przez osobę obawa, że jej dane osobowe w wyniku naruszenia tego rozporządzenia zostały ujawnione stronie trzeciej, również jeśli nie można przy tym wykazać, że rzeczywiście miało to miejsce, pod warunkiem że obawa ta wraz z jej negatywnymi skutkami zostanie należycie udowodniona.

Utrata kontroli nad danymi osobowymi, nawet przez krótki okres, może stanowić „szkodę niemajątkową” w rozumieniu art. 82 ust. 1 tego rozporządzenia, dającą prawo do odszkodowania, pod warunkiem że osoba, której dane dotyczą, wykaże, iż rzeczywiście poniosła taką szkodę, chociażby była ona znikoma, przy czym należy przypomnieć, że samo naruszenie przepisów tego rozporządzenia nie wystarcza do przyznania prawa do odszkodowania na tej podstawie (zob. podobnie wyroki: z dnia 25 stycznia 2024 r., MediaMarktSaturn, C-687/21; z dnia 11 kwietnia 2024 r., juris, C-741/21).

Osoba, która uważa, że jej dane osobowe zostały przetworzone z naruszeniem odpowiednich przepisów RODO, i żąda odszkodowania na podstawie art. 82 ust. 1 tego rozporządzenia, musi zatem udowodnić, że rzeczywiście poniosła szkodę majątkową lub niemajątkową.

Tym samym samo powołanie się na obawę, bez wykazania negatywnego skutku, nie może prowadzić do przyznania odszkodowania na podstawie tego przepisu.

Wyrok TSUE z dnia 20 czerwca 2024 r., C-590/22

Standard: 83878 (pełna treść orzeczenia)