Pojęcie i charakter sankcji, o której mowa w art. 16 ust. 3 rozp. 261/2004

Odnosząc się do pojęcia „sankcji” zawartego w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 21/2004 Trybunał uznał w świetle motywu 21 tego rozporządzenia, że oznacza ono środki podejmowane w reakcji na naruszenia stwierdzone przez uprawniony organ w ramach nadzoru o charakterze ogólnym, przewidzianego w art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, a nie jako administracyjne środki przymusu, które miałyby być stosowane w każdym indywidualnym przypadku (wyrok z dnia 17 marca 2016 r., Ruijssenaars i in., C-145/15 i C-146/15). Brzmienie art. 16 rozporządzenia nr 261/2004 w żaden sposób nie zakazuje jednak państwu członkowskiemu przyznania takiego uprawnienia przymuszającego organowi odpowiedzialnemu za wykonanie tego rozporządzenia. Przeciwnie, z brzmienia tego artykułu wynika, że państwa członkowskie dysponują zakresem swobody w odniesieniu do kompetencji, jakie chcą przyznać swoim organom krajowym w celu ochrony praw pasażerów. Ponadto Trybunał wskazał, że państwa członkowskie mają możliwość upoważnienia tych organów do przyjmowania środków w odpowiedzi na indywidualne skargi w celu złagodzenia niedostatecznej ochrony praw pasażerów statków powietrznych (zob. podobnie wyrok z dnia 17 marca 2016 r., Ruijssenaars i in., C-145/15 i C-146/15).

Z art. 12 i art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 interpretowanych w świetle motywu 22 wspomnianego rozporządzenia wynika, że jedynym ograniczeniem właściwości organów wyznaczonych do zapewnienia stosowania tego rozporządzenia jest prawo pasażerów lotniczych do wystąpienia do sądu o dalsze odszkodowanie w stosunku do zryczałtowanego odszkodowania przewidzianego w art. 7 tego rozporządzenia nr 261/2004.

Przyznanie uprawnienia do zastosowania środków przymusu organowi krajowemu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, nie może w żadnym razie pozbawić ani pasażerów, ani przewoźników lotniczych możliwości wniesienia skargi do właściwego sądu krajowego (zob. podobnie w odniesieniu do pasażerów wyrok z dnia 22 listopada 2012 r., Cuadrench Moré, C-139/11).

Przewoźnik lotniczy powinien mieć możliwość wniesienia skargi do sądu na decyzję, na mocy której organ krajowy, o którym mowa w art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, do którego wpłynęła indywidualna skarga pasażera, zobowiązał tego przewoźnika do wypłaty odszkodowania należnego wspomnianemu pasażerowi na mocy tego rozporządzenia.

Przyznanie uprawnienia do stosowania środków przymusu organowi krajowemu wyznaczonemu na podstawie art. 16 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia niewątpliwie przyczynia się do tego, aby pasażerowie nie doświadczali dodatkowych wyzwań związanych z wszczęciem postępowań sądowych. Takie uprawnienia pozwalają, ze względów uproszenia, szybkości i skuteczności na zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony pasażerów statków powietrznych, umożliwiając jednocześnie unikanie przeciążenia sądów z uwagi na ewentualną dużą liczbę powództw o odszkodowanie.

Wyrok TSUE z dnia 29 września 2022 r., C-597/20

Standard: 83770 (pełna treść orzeczenia)

Występujące w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 pojęcie „sankcji” należy interpretować – w związku z motywem 21 owego rozporządzenia – jako oznaczające środki podejmowane w reakcji na naruszenia stwierdzone przez uprawniony organ w ramach nadzoru o charakterze ogólnym, przewidzianego w art. 16 ust. 1, a nie jako administracyjne środki przymusu, które miałyby być stosowane w każdym indywidualnym przypadku. Organ, do którego wpłynie indywidualna skarga pasażera, po tym, jak przewoźnik lotniczy odmówił zapłaty na rzecz pasażera odszkodowania przewidzianego w art. 7 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia, nie ma obowiązku zastosowania względem owego przewoźnika administracyjnych środków przymusu mających na celu przymuszenie go do wypłacenia owego odszkodowania.

Wyrok TSUE z dnia 17 marca 2016 r., C-145/15

Standard: 83765 (pełna treść orzeczenia)