Właściwość prawa krajowego w kwestiach nieuregulowanych rozporządzeniem (art. 26 rozp. 1896/2006)

Z art. 1 ust. 1 lit. b) w świetle motywu 9 rozporządzenia nr 1896/2006 wynika, że rozporządzenie to ustanawia minimalne standardy w celu zapewnienia swobodnego przepływu europejskich nakazów zapłaty. Rozporządzenie to ustanawia bowiem jednolity instrument dochodzenia roszczeń, gwarantujący równe zasady traktowania wierzycieli i dłużników w całej Unii, przewidując przy tym, że do wszelkich kwestii proceduralnych nieuregulowanych w tym rozporządzeniu zastosowanie znajduje prawo procesowe państw członkowskich (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2016 r., Flight Refund, C-94/14).

O ile wobec braku norm prawa Unii regulujących kwestie proceduralne ich ustanowienie należy do wewnętrznego porządku prawnego państw członkowskich na mocy zasady autonomii proceduralnej tych państw, to jest tak jedynie pod warunkiem, że przepisy proceduralne nie są mniej korzystne niż przepisy regulujące podobne sytuacje podlegające prawu krajowemu (zasada równoważności) oraz że w praktyce nie uniemożliwiają lub nie czynią nadmiernie uciążliwym wykonywania praw przyznanych przez prawo Unii (zasada skuteczności) (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r., Randstad Italia, C-497/20

O ile art. 16 i 20 rzeczonego rozporządzenia ustanawiają prawo pozwanego do wniesienia sprzeciwu od doręczonego mu europejskiego nakazu zapłaty, harmonizując przy tym pewną liczbę aspektów tego prawa, takich jak towarzyszące mu formalności i termin na jego wykonanie, początek biegu tego terminu, jak również określenie nadzwyczajnych okoliczności, w przypadku wystąpienia których pozwany po upływie rzeczonego terminu jest uprawniony do złożenia wniosku o ponowne zbadanie takiego nakazu zapłaty przez właściwy sąd w państwie członkowskim wydania, o tyle ani te, ani inne przepisy rzeczonego rozporządzenia nie regulują innych aspektów, takich jak przyczyny przerwania biegu terminu lub jego zawieszenia. W związku z tym – i zgodnie z art. 26 tego samego rozporządzenia – państwa członkowskie mają prawo uregulowania tych ostatnich zagadnień, a zatem uzupełnienia kwestii proceduralnych, które nie zostały uregulowane przez art. 16 i 20 rozporządzenia nr 1896/2006.

Artykuły 16, 20 i 26 rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2421 z dnia 16 grudnia 2015 r. należy interpretować w ten sposób, że: nie stoją one na przeszkodzie stosowaniu – po upływie trzydziestodniowego terminu przyznanego przez art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia pozwanemu na wniesienie sprzeciwu od europejskiego nakazu zapłaty – przepisu prawa krajowego przyjętego przy okazji wystąpienia pandemii COVID-19 i przerywającego na okres około pięciu tygodni bieg terminów proceduralnych w sprawach cywilnych.

Wyrok TSUE z dnia 15 września 2022 r., C-18/21

Standard: 83294 (pełna treść orzeczenia)

Z motywów 8 i 10 oraz z art. 26 rozporządzenia nr 1896/2006 wynika, że rozporządzeniem tym ustanowiono postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty, stanowiące dla powoda środek o charakterze dodatkowym i fakultatywnym, które jednakowoż ani nie zastępuje, ani nie harmonizuje dotychczasowych mechanizmów dochodzenia roszczeń bezspornych przewidzianych w prawie krajowym. Rozporządzenie nr 1896/2006 ustanawia bowiem jednolity instrument dochodzenia roszczeń, gwarantujący równe zasady traktowania wierzycieli i dłużników w całej Unii, i przewiduje, że do wszelkich kwestii proceduralnych nieuregulowanych wyraźnie w tym rozporządzeniu zastosowanie znajduje prawo procesowe państw członkowskich.

Wyrok TSUE z dnia 10 marca 2016 r., C-94/14

Standard: 83289 (pełna treść orzeczenia)