Wymóg załączenia do pozwu i sprzeciwu od nakazu zapłaty dokumentu pełnomocnictwa; wyłączenie zastosowanie art. 126 § 3 k.p.c. w postępowaniu w sprawie europejskiego nakazu zapłaty

Do wymogów formalnych sprzeciwu do europejskiego nakazu zapłaty na gruncie przepisów k.p.c. stosowanych w związku z art. 26 rozporządzenia nr 1896/2006 należy także załączenie pełnomocnictwa stosownie do art. 126 § 3 k.p.c., gdyż sprzeciw jest pierwszym pismem procesowym strony pozwanej składanej w sprawie prowadzonej w europejskim postępowaniu nakazowym.

Dokument pełnomocnictwa musi spełniać wymogi określone art. 89 § 1 k.p.c., a zatem zostać złożony bądź w oryginale (zawierać podpis mocodawcy), bądź w uwierzytelnionym odpisie, których to wymogów strona pozwana – bezspornie – nie wykonała na skierowane do niej wezwanie.

Ustawodawca – tak unijny, jak i krajowy – nie wprowadził w przypadku dokonywania czynności procesowych w europejskim postępowania nakazowym wyjątków od ogólnych wymogów ustanowionych na mocy art. 89 § 1 i art. 126 § 3 k.p.c., a co za tym idzie niespełnienie określonych w tych przepisach wymogów sprawia, że czynność procesowa dotknięta jest brakami formalnymi, które podlegają usunięciu zgodnie z przepisami art. 130 k.p.c. w przypadku zwykłych pism oraz art. 130[1] k.p.c. w przypadku istnienia wymogu wniesienia pisma procesowego na urzędowym formularzu. O ile przy tym wskazane przepisy w razie nieusunięcia w ustawowym terminie braków pism przewidują co do zasady zwrot pisma na zarządzenie przewodniczącego, o tyle art. 505[19a] k.p.c. stanowi, że Sąd odrzuca sprzeciw którego braków pozwany nie usunął w terminie – w domyśle w trybie przewidzianym przepisami ogólnymi dotyczącymi czynności procesowych.

W przypadku postępowań odrębnych, a do takich należy występujące w niniejszej sprawie europejskie postępowanie nakazowe uregulowane na gruncie k.p.c. w przepisach art. 505[15] -505[20] (na co wskazuje sama systematyka k.p.c., gdyż przepisy te znajdują się w Rozdziale 1 w Dziale VII w Tytule VII regulującym postępowania odrębne) w zakresie wprost nieuregulowanym odmiennie w przepisach szczególnych regulujących dane postępowanie, zastosowanie znajdują przepisy ogóle dotyczące postępowania cywilnego w ogóle oraz przepisy ogólne dotycząc postępowania procesowego. Tym samym także do postępowania odrębnego jakim jest europejskie postępowanie nakazowe znajduje zastosowanie tak art. 89 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z którym pełnomocnik jest obowiązany przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa wraz z odpisem dla strony przeciwnej, jak również art. 126 § 3 zdanie pierwsze k.p.c. stanowiący, że do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo albo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który wcześniej nie złożył pełnomocnictwa.

Europejskie postępowanie nakazowe nie jest w Polsce prowadzone za pomocą systemu teleinformatycznego, a jedynie jest postępowaniem odrębnym, które przewiduje stosowanie urzędowych formularzy, których wzory uregulowane zostały rozporządzeniem nr 1896/2006. Niemniej, brak wymienienia w formularzu wynikającego z ogólnych przepisów k.p.c. obowiązku z art. 89 § 1 k.p.c. nie pozwala jeszcze na uznanie, że sam taki brak skutkuje ustanowieniem wyjątku od zasady uregulowanej art. 89 § 1 i art. 126 § 3 k.p.c.

Postanowienie SO w Szczecinie z dnia 29 listopada 2019 r., VIII Gz 239/19

Standard: 83300 (pełna treść orzeczenia)

Do czasu wydania orzeczenia ETS z dnia 13 grudnia 2012 r. C-215/11 poglądy doktryny i praktyka sądowa zmierzała ku temu, aby w zakresie wymogów formalnych stosować pomocniczo prawo krajowe także w zakresie wymogu dołączania do pozwu dokumentu pełnomocnictwa. Jednakże w świetle powołanego orzeczenia należy mieć na uwadze, że dokonując oceny pozwu wniesionego w sprawie o wydanie europejskiego nakazu zapłaty istotnym jest, że przepis art. 7 rozporządzenia nr 1896/2006 należy interpretować w ten sposób, że reguluje on wyczerpująco wymogi, jakim powinien odpowiadać pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty /Wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2012 r. C-215/11/.

W uzasadnieniu powołanego wyroku Trybunał odwołał się m.in. do motywu 16 poprzedzającego rozporządzenie, zgodnie z którym Sąd powinien badać pozew, w tym kwestię właściwości sądu i opis dowodów, na podstawie informacji podanych w formularzu. Dalej wskazał, że treść wspomnianego artykułu nie zawiera żadnego elementu, który pozwalałby dojść do wniosku, iż państwa członkowskie zachowują swobodę nakładania dodatkowych wymogów, przewidzianych w ich prawie krajowym, w odniesieniu do pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty. Jak bowiem jasno wynika z art. 7 ust. 2 lit. c) oraz art. 7 ust. 3, 5 i 6 rozporządzenia nr 1896/2006, gdy przepisy te upoważniają państwa członkowskie do uregulowania swoim prawem krajowym niektórych konkretnych aspektów wymagań, które powinien spełnić pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, czynią to wyraźnie. Natomiast w art. 7 nie widnieje żadne inne wyraźne lub dorozumiane odniesienie upoważniające w sposób ogólny do nakładania dodatkowych wymogów, przewidzianych prawem krajowym państw członkowskich.

W zakresie braku dodatkowego wymogu w postaci dokumentu pełnomocnictwa, już na tle powołanego orzeczenia wypowiedziała się także doktryna argumentując, iż wobec tak jednoznacznej interpretacji art. 7 w/w rozporządzenia przez ETS, i konieczności ścisłej wykładni , brak jest obowiązku załączenia do pozwu dokumentu pełnomocnictwa i nie znajduje zastosowanie art. 126 § 3 kpc. /por. J. Zatorska / glosa LEX/el.2013 do wyroku ETS z dnia 13.12.2012, C-215/11 oraz A. S. glosa do wyroku TS z dnia 13.12.2012 r. C-215/11 Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty/.

Postanowienie SO w Rzeszowie z dnia 6 marca 2014 r., VI Gz 41/14

Standard: 83266 (pełna treść orzeczenia)