Skutki sprzeciwu od europejskiego nakazu zapłaty (art. 17 rozp. 1896/2006)
Sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty (art. 16 i 17 rozp. 1896/2006 i art. 505[19] k.p.c.)
Szczególne postępowanie uregulowane rozporządzeniem nr 1896/2006, a także cele, jakie realizuje ten akt, przestają jednak mieć zastosowanie, z chwilą gdy zasadność roszczeń, których dotyczy nakaz zapłaty, zostaje zakwestionowana w drodze sprzeciwu przewidzianego w art. 16 tego rozporządzenia (zob. podobnie wyroki: eco cosmetics i Raiffeisenbank St. Georgen, C-119/13 i C-120/13; a także Goldbet Sportwetten, C-144/12.
Z treści art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006 wynika, że przepis ten ogranicza się do sformułowania wymogu, aby w przypadku wniesienia przez pozwanego sprzeciwu w przewidzianym w tym celu terminie dalsze postępowanie było automatycznie kontynuowane przed właściwymi sądami w państwie członkowskim wydania nakazu zapłaty zgodnie z przepisami regulującymi zwykłe postępowanie cywilne, chyba że powód wyraźnie zażądał w takim przypadku zakończenia postępowania.
Art. 17 ust. 1 rozporządzenia nie formułuje żadnych szczególnych wymogów co do charakteru sądu, przed którym ma się toczyć postępowanie, ani co do przepisów, jakie ów sąd ma stosować. Wynika stąd, że wymogi określone w art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006 należy zasadniczo uznać za spełnione, jeżeli w następstwie wniesienia przez pozwanego sprzeciwu postępowanie kontynuowane jest przed sądem takim jak sąd odsyłający, który bada, w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, jurysdykcję międzynarodową sądów państwa członkowskiego wydania europejskiego nakazu zapłaty do rozpoznania kwestionowanego roszczenia w zwykłym postępowaniu cywilnym w zastosowaniu przepisów rozporządzenia nr 44/2001.
Wyrok TSUE z dnia 10 marca 2016 r., C-94/14
Standard: 83287 (pełna treść orzeczenia)
Art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1896/2006 nie ustanawia jurysdykcji sądu, który wydał europejski nakaz zapłaty, jak również nie stanowi zakazu badania na tym etapie postępowania zarzutu braku jurysdykcji.
Powód stoi na stanowisku, że zawarty w tym przepisie zwrot „dalsze postępowanie odbywa się przed właściwymi sądami w państwie członkowskim wydania zgodnie z przepisami regulującymi zwykłe postępowanie cywilne” winien podlegać wykładni językowej i w rezultacie utrwalać jurysdykcję tego państwa, które wydało europejski nakaz zapłaty. Takiego sposobu wykładni tego przepisu, zgodnego z jego literalnym brzmieniem, można było jednak bronić przed wydaniem przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzeczenia w sprawie C-144/12. Stanowisko powoda znajdywało oparcie w poglądach wyrażonych w orzecznictwie i doktrynie przed wydaniem tego orzeczenia. Między innymi w postanowieniu Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 maja 2013r., XII Gz 218/13 w którym Sąd ten wskazał, że „analizowane rozporządzenie reguluje poszczególne etapy wydawania europejskiego nakazu zapłaty. Tym samym przed zastosowaniem poszczególnego przepisu prawnego należy zwrócić uwagę, którego etapu postępowania dany przepis dotyczy.
W wyroku z dnia 13 czerwca 2013r., C- 44/12 Trybunał rozważał czy zarzut braku jurysdykcji podniesiony przez pozwanego nie w sprzeciwie od europejskiego nakazu zapłaty, lecz w kolejnym piśmie procesowym jest spóźniony, a w konsekwencji prowadzi do ustanowienia jurysdykcji państwa wydania nakazu na podstawie art. 24 Rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych. Przepis ten bowiem stanowi, że jeżeli sąd Państwa Członkowskiego nie ma jurysdykcji na podstawie innych przepisów niniejszego rozporządzenia, uzyskuje on jurysdykcję, jeżeli pozwany przed sądem tym wda się w spór. Sam fakt rozpatrywania przez Trybunał tego zagadnienia prowadzi wprost do wniosku, że podziela on pogląd dopuszczający badanie jurysdykcji na etapie postępowania po wydaniu europejskiego nakazu zapłaty, nie traktując art. 17 jako przepisu szczególnego.
Postanowienie SA w Rzeszowie z dnia 30 grudnia 2014 r., I ACz 590/13
Standard: 83278 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 83261