Dochodzenie rekompensaty za koszty odzyskania należności od nabywcy wierzytelności w razie jej cesji
Rekompensata za koszty odzyskiwania należności (art. 6 D. 2011/7 i art. 10 u.p.n.o.t.h)
Kwota, o której mowa w art. 10 ustawy o transakcjach handlowych zachowuje swój charakter prawny jedynie w odniesieniu do pierwotnego wierzyciela - tego, który dokonał dostawy towarów lub świadczenia usług. W odniesieniu do nabywcy wierzytelności bezspornym jest, że na mocy umowy z pierwotnym wierzycielem nabywa on wszelkie prawa związane z wierzytelnością, w tym także prawo do żądania zapłaty od dłużnika również tej kwoty, która zmienia jednak swój charakter i staje się po prostu elementem wynagrodzenia za usługę wyświadczoną pierwotnemu wierzycielowi, polegającą na uwolnieniu go od konieczności windykacji należności. Innymi słowy na mocy art. 509 k.c., odnoszącego się wszak tylko do przeniesienia wierzytelności - na wnioskodawcę przechodzi prawo żądania określonej kwoty, a nie jej charakter prawny i tytuł, z jakiego wynika.
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2021 r., I AGa 55/21
Standard: 83060 (pełna treść orzeczenia)
Art. 10 u.t.z. ma zastosowanie w sytuacji, w której wierzyciel, którego wierzytelność wynika z transakcji handlowych w rozumieniu art. 2 u.t.z. działa w imieniu własnym. Tymczasem powód dochodzi roszczeń przelanych na jego rzecz od cedenta niezależnie od należności głównej, a roszczenia te nie wynikały z transakcji handlowej pomiędzy cedentem i pozwanym, a z odrębnej umowy, której pozwany nie był stroną. Pomiędzy cedentem a powodem nie doszło do zawarcia umowy windykacyjnej w rozumieniu ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Na podstawie zawartej umowy cedent jako wierzyciel przelał na powoda niewymagalne wierzytelności przysługujące mu od pozwanego, a w dacie przeniesienia wierzytelności zlecanie przez cedenta czynności windykacyjnych było przedwczesne i pozbawione podstaw prawnych. W przypadku opóźnienia przez pozwanego w zapłacie, należności te nie należałyby się już cedentowi, gdyż roszczenia związane ze zwrotem kosztów dochodzenia należności głównej, jako związane z nią, przeszły na powoda jako faktora. W tym zakresie umowa pomiędzy cedentem a powodem nie może mieć wpływu na wysokość zobowiązania pozwanego, nie stanowi bowiem uzasadnionego kosztu dochodzenia należności. Te ponieść może tylko wierzyciel z podstawowej transakcji handlowej (dostawa towaru lub usługi), którym w dacie wymagalności poszczególnych zobowiązań był powód, a nie cedent.
Wyrok SN z dnia 7 lipca 2017 r., V CSK 660/16
Standard: 83064 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 83066