Pojęcie „organ publiczny” (art. 2 pkt 2 D 2011/7)

Pojęcie „organu publicznego” zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2011/7 jako oznaczające „każdą instytucję zamawiającą w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) [dyrektywy 2004/17] oraz art. 1 ust. 9 [dyrektywy 2004/18], niezależnie od przedmiotu lub wartości umowy”. Jak wynika z motywu 14 dyrektywy 2011/7, definicja ta została przyjęta w trosce o spójność prawodawstwa Unii.

Zgodnie z tymi przepisami dyrektyw 2004/17 i 2004/18 pojęcie instytucji zamawiającej oznacza „państwo, jednostki samorządu terytorialnego, podmioty prawa publicznego [i] związki złożone z jednej lub wielu takich jednostek lub z jednego lub wielu podmiotów prawa publicznego”.

Pojęcie państwa obejmuje wszystkie organy wykonujące władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, i powinno być – podobnie jak pojęcie instytucji zamawiającej – przedmiotem wykładni funkcjonalnej i szerokiej (zob. podobnie wyroki: z dnia 17 września 1998 r., Komisja/Belgia, C-323/96; a także z dnia 5 października 2017 r., LitSpecMet, C-567/15).

Pojęcie „przedsiębiorstwa”, o którym mowa w art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7, jest z kolei zdefiniowane w art. 2 pkt 3 tej dyrektywy jako oznaczające „każdą organizację inną niż organ publiczny, działającą w ramach swojej niezależnej działalności gospodarczej lub zawodowej, nawet w przypadku gdy działalność ta prowadzona jest przez jedną osobę”. Zgodnie z tą definicją jednostka wchodząca w zakres pojęcia „organu publicznego” w rozumieniu art. 2 pkt 2 tej dyrektywy nie może z tego względu zostać uznana za „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 2 pkt 3 owej dyrektywy.

Wyrok TSUE z dnia 13 stycznia 2022 r., C-327/20

Standard: 83007 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 1 ust. 9 akapit drugi dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, zmienionej rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1251/2011 z dnia 30 listopada 2011 r., należy interpretować w ten sposób, że spółkę, która, po pierwsze, w całości należy do instytucji zamawiającej prowadzącej działalność zaspokajającą potrzeby w interesie ogólnym, i która, po drugie, realizuje zarówno transakcje dla tej instytucji zamawiającej, jak i transakcje na rynku konkurencyjnym, należy uznać za „podmiot prawa publicznego” w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem że działalność tej spółki jest niezbędna do tego, aby rzeczona instytucja zamawiająca mogła prowadzić swoją działalność, oraz że wskazana spółka w celu zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym kieruje się względami innymi niż gospodarcze, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że wartość transakcji wewnętrznych może w przyszłości stanowić mniej niż 90% lub nieistotną część całkowitego obrotu spółki.

Wyrok TSUE z dnia 5 października 2017 r., C-567/15

Standard: 83008 (pełna treść orzeczenia)