Wymagalność odsetek za opóźnienia w płatnościach w transakcjach handlowych

Przewidziane w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2011/7 prawo do uzyskania ustawowych odsetek za opóźnienia w płatnościach powstaje ze względu na wystąpienie „opóźnień w płatnościach” w rozumieniu art. 2 pkt 4 tej dyrektywy i odnosi się do „transakcji handlowych” rozpatrywanych indywidualnie.

Odsetki ustawowe stają się wymagalne automatycznie po upływie terminu płatności przewidzianego w art. 3 ust. 3–5 tej dyrektywy, o ile spełnione są przesłanki określone w ust. 1 tego artykułu. W motywie 17 dyrektywy 2011/7 wskazano w tym względzie, że „[p]łatność dłużnika powinna być uważana za opóźnioną, a zatem uprawniającą do odsetek za opóźnienia w płatnościach, w przypadku gdy wierzyciel nie dysponuje należną kwotą w stosownym terminie, pod warunkiem że wypełnił swoje zobowiązania prawne i umowne” (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2022 r., BFF Finance Iberia, C-585/20).

Art. 3 ust. 1 dyrektywy 2011/7 nie wprowadza rozróżnienia w zależności od tego, czy nieuiszczone terminowo płatności wynikają z jednej i tej samej umowy, czy też nie. 

Wyrok TSUE z dnia 1 grudnia 2022 r., C-370/21

Standard: 83000 (pełna treść orzeczenia)