Rekompensata w stałej kwocie w razie opóźnień w płatnościach mających charakter okresowy

Artykuł 6 ust. 1 i 2 dyrektywy 2011/7 należy zatem interpretować w ten sposób, że minimalna stała kwota 40 EUR tytułem rekompensaty z tytułu kosztów odzyskiwania należności jest należna wierzycielowi, który wypełnił swoje zobowiązania w odniesieniu do każdej płatności, która nie została dokonana w terminie w ramach wynagrodzenia za transakcję handlową wyrażoną w fakturze lub równoważnym wezwaniu do zapłaty, w tym także w przypadku, gdy opóźnienie dotyczy kilku płatności mających charakter okresowy, w wykonaniu jednej i tej samej umowy, chyba że dłużnik nie jest odpowiedzialny za te opóźnienia.

Kumulacja po stronie dłużnika szeregu opóźnień w płatnościach mających charakter okresowy w wykonaniu jednej i tej samej umowy nie może skutkować ograniczeniem minimalnej stałej kwoty należnej tytułem rekompensaty z tytułu kosztów odzyskiwania należności za każde opóźnienie w płatnościach. Takie ograniczenie prowadziłoby do pozbawienia skuteczności (effet utile) art. 6 dyrektywy 2011/7, którego celem jest nie tylko zniechęcenie do takich opóźnień w płatnościach, ale także zapewnienie, poprzez zapłatę tych kwot, rekompensaty „[z tytułu kosztów] odzyskiwania należności poniesion[ych] przez wierzyciela”, przy czym koszty te zwiększają się proporcjonalnie do liczby płatności i kwot, których dłużnik nie uiszcza w terminie. 

Wspomniane ograniczenie byłoby równoznaczne z przyznaniem dłużnikowi odstępstwa od art. 6 ust. 1 tej dyrektywy, które oznaczałoby zwolnienie go z części zobowiązania finansowego związanego z ciążącym na nim obowiązkiem zapłaty, z tytułu każdej nieuregulowanej terminowo płatności, stałej kwoty 40 EUR, przy czym odstępstwo to nie byłoby uzasadnione żadnym „obiektywnym powodem” w rozumieniu art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. c) tej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 1 grudnia 2022 r., DOMUS-Software, C-370/21).

Wyrok TSUE z dnia 4 maja 2023 r., C-78/22

Standard: 82996 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych należy interpretować w ten sposób, że: zawarte w nim pojęcie „transakcji handlowych” obejmuje każdą kolejną dostawę towarów lub każde kolejne świadczenie usług w wykonaniu jednej i tej samej umowy.

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 2011/7 w związku z art. 4 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że: w sytuacji gdy w jednej i tej samej umowie przewidziano kolejne dostawy towarów lub kolejne świadczenia usług, przy czym zapłata za każdą z tych dostaw lub za każde z tych świadczeń powinna nastąpić w określonym terminie, minimalna stała kwota 40 EUR stanowiąca przysługującą wierzycielowi rekompensatę za koszty odzyskiwania należności jest należna z tytułu każdego opóźnienia w płatności.

Wyrok TSUE z dnia 1 grudnia 2022 r., C-419/21

Standard: 82998 (pełna treść orzeczenia)