Prawo do „rozsądnej” rekompensaty „za wszelkie inne koszty odzyskiwania należności przekraczające stałą kwotę"; zwrot celowych kosztów windykacji (art. 6 ust. 3 D. 2011/7 i art. 10 ust. 2 u.p.n.o.t.h.)}
Rekompensata za koszty odzyskiwania należności (art. 6 D. 2011/7 i art. 10 u.p.n.o.t.h)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przewidziane w art. 6 ust. 3 dyrektywy 2011/7 prawo do „rozsądnej” rekompensaty „za wszelkie [inne] koszty odzyskiwania należności przekraczające tę stałą kwotę, poniesione z powodu opóźnień w płatnościach dłużnika”, dotyczy kosztów odzyskiwania należności, niezależnie od ich wysokości, które przekraczają minimalną kwotę w wysokości 40 EUR, do której wierzyciel ma automatycznie prawo na podstawie art. 6 ust. 1 tej dyrektywy, w przypadku gdy odsetki za opóźnienia w płatnościach stają się wymagalne w ramach transakcji handlowej w szczególności na podstawie art. 3 tej dyrektywy. Taka rekompensata nie może zatem pokrywać ani części tych kosztów, które zostały już uwzględnione w minimalnej stałej kwocie w wysokości 40 EUR, ani kosztów, które okazują się nadmiernie wygórowane w świetle ogółu okoliczności danej sprawy (wyrok z dnia 20 października 2022 r., BFF Finance Iberia, C‑585/20).
Nie można powoływać się na art. 6 ust. 3 dyrektywy 2011/7 w celu ograniczenia prawa wierzyciela do otrzymania stałej kwoty przewidzianej w art. 6 ust. 1 tej dyrektywy. Jednakże w granicach określonych powyżej można wziąć pod uwagę w szczególności okoliczność, że wynagrodzenia z tytułu transakcji handlowych, których dłużnik ten nie zapłacił w terminie, były przedmiotem jednego roszczenia, dla celów oceny rozsądnego charakteru rekompensaty za inne koszty odzyskiwania należności poniesione w związku z opóźnieniem w płatnościach dłużnika (wyrok z dnia 20 października 2022 r., BFF Finance Iberia, C‑585/20
Wyrok TSUE z dnia 4 maja 2023 r., C-78/22
Standard: 82995 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie zaś z art. 10 ust. 2 tej ustawy oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1 (stała kwota rekompensaty w wysokości 40 euro), wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę. Powołany przepis stanowi konsekwencję transpozycji do polskiego porządku prawnego rozwiązań wynikających z art. 6 ust. 3 dyrektywy 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych , który stanowi, że oprócz stałej kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzyciel jest uprawniony do uzyskania od dłużnika rozsądnej rekompensaty za wszelkie koszty odzyskiwania należności przekraczające tę stałą kwotę, poniesione z powodu opóźnień w płatnościach dłużnika. Mogłoby to obejmować koszty poniesione między innymi w związku ze skorzystaniem z usług prawnika lub firmy windykacyjnej.
Rekompensowanie kosztów z art. 10 ust. 2 ustawy ma jednak ścisły związek z uprawnieniem do dochodzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych i w tym właśnie świetle należy je analizować. Dopiero bowiem po powstaniu uprawnienia do żądania odsetek aktualizuje się możliwość żądania rekompensaty kosztów odzyskiwania należności w kwocie ryczałtowej 40 euro jak i przewyższających tę kwotę. Tak sformułowane uprawnienie należy traktować jako roszczenie akcesoryjne powstałe po prawidłowo zrealizowanej umowie o świadczenie usług i opóźnianiu drugiej strony umowy z zapłatą za jej wykonanie. Jako accesorium roszczenia zasadniczego nie może powstać samoistnie, to jest bez obowiązku zapłaty należności głównej. Konsekwencją ubocznego charakteru roszczenia jest zaś m.in. jego ścisłe powiązanie ze świadczeniem zasadniczym.
Roszczenie z art. 10 ust. 2 ustawy nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. W następstwie może ono być dochodzone albo łącznie z roszczeniem zasadniczym, albo też oddzielnie. Ze swojej jednak natury roszczenia akcesoryjne podzielają losy roszczeń i świadczeń głównych i jest zrozumiałe, że dotyczą ich także te postanowienia umów, które odnoszą się do świadczeń głównych.
Wyrok SR w Toruniu z dnia 15 lutego 2021 r., V GC 1302/20
Standard: 83198 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 83033