Pojęcie „transakcji handlowych” (art. 2 pkt 1 D. 2011/7)

Pojęcie „transakcji handlowych” zdefiniowano w art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 jako „transakcje między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi, które prowadzą do dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem”. Przepis ten należy interpretować w świetle motywów 8 i 9 tej dyrektywy oraz w związku z jej art. 1 ust. 2, zgodnie z którym ma ona zastosowanie do wszystkich płatności, które stanowią wynagrodzenie w transakcjach handlowych.

Z przepisów tych wynika, że dyrektywa 2011/7 obejmuje wszelkie płatności, które stanowią wynagrodzenie w transakcjach handlowych, w tym tych między przedsiębiorstwami prywatnymi, z wyłączeniem w szczególności transakcji z udziałem konsumentów. Zakres stosowania tej dyrektywy określono zatem w sposób szeroki (zob. podobnie wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., KROL, C-722/18).

Artykuł 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 ustanawia dwie przesłanki warunkujące zakwalifikowanie transakcji jako „transakcji handlowej” w rozumieniu tego przepisu. Transakcja musi, po pierwsze, zostać dokonana między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi i, po drugie, prowadzić do dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Postanowienie TSUE z dnia 11 grudnia 2023 r., C-303/23

Standard: 82984 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych należy interpretować w ten sposób, że: zawarte w nim pojęcie „transakcji handlowych” obejmuje każdą kolejną dostawę towarów lub każde kolejne świadczenie usług w wykonaniu jednej i tej samej umowy.

Wyrok TSUE z dnia 1 grudnia 2022 r., C-419/21

Standard: 82997 (pełna treść orzeczenia)