Niedopuszczalność uzupełnienia umowy przez sąd poprzez zmianę treści warunku uznanego za bezskuteczny wobec nieuczciwego charakteru

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, należy intepretować w ten sposób, że: stoi on na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umownego, znajdującego się w umowie kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, a którego wyłączenie z umowy nie uniemożliwia dalszego jej obowiązywania, dokonał zmiany zakresu tego warunku w taki sposób, że przewidziana wyłącznie na rzecz przedsiębiorcy możliwość dokonania, po spełnieniu określonych warunków, przeliczenia na walutę krajową waluty w jakiej kredyt będący przedmiotem tej umowy został denominowany, zostaje zastąpiona obowiązkiem dokonania tego na wniosek konsumenta.

Wyrok TSUE z dnia 7 grudnia 2022 r., C-566/21

Standard: 82912 (pełna treść orzeczenia)

Prawo Unii, a w szczególności zasadę pewności prawa, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy odstąpił od zastosowania przepisu prawa krajowego pozwalającego mu na zmianę treści nieuczciwego warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, w sytuacji gdy ów przepis, który został uznany za sprzeczny z art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich na mocy wyroku z dnia 14 czerwca 2012 r., Banco Español de Crédito (C-618/10), w chwili zawarcia umowy nie został jeszcze zmieniony przez ustawodawcę stosownie do treści tego wyroku.

Zasadę pewności prawa należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala ona sądowi krajowemu, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy w rozumieniu art. 3 dyrektywy 93/13, na zmianę treści tego warunku, wobec czego sąd ten jest zobowiązany do odstąpienia od jego zastosowania. Jednakże art. 6 i 7 tej dyrektywy nie stoją na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy zastąpił taki warunek przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, jeżeli w wypadku usunięcia takiego warunku dana umowa pożyczki nie może dalej obowiązywać, a unieważnienie całej umowy naraziłoby konsumenta na szczególnie szkodliwe konsekwencje, czego ustalenie jest zadaniem sądu krajowego.

Postanowienie TSUE z dnia 4 lutego 2021 r., C-321/20

Standard: 82898 (pełna treść orzeczenia)