Warunki dotyczące usług dodatkowych związanych z umową o kredyt konsumencki jako główne świadczenia stron

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że warunki dotyczące usług dodatkowych związanych z umową o kredyt konsumencki, które przyznają konsumentowi nabywającemu te usługi priorytet przy rozpatrywaniu jego wniosku o kredyt i wypłacie pożyczonej kwoty, a także możliwość odroczenia spłaty rat miesięcznych lub obniżenia ich kwoty, nie są co do zasady objęte zakresem głównego przedmiotu tej umowy w rozumieniu tego przepisu, a zatem nie są wyłączone z oceny ich nieuczciwego charakteru.

W niniejszej sprawie, co się tyczy kwalifikacji warunków dotyczących kosztów związanych z usługami dodatkowymi rozpatrywanymi w postępowaniu głównym, z postanowienia odsyłającego wynika, że usługi te dotyczą priorytetu przyznanego konsumentowi nabywającemu te usługi przy rozpatrywaniu jego wniosku o kredyt i wypłacie pożyczonej kwoty, a także możliwości odroczenia spłaty rat miesięcznych lub obniżenia ich kwoty.

W świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 61 i 62 niniejszego wyroku nie wydaje się zatem, aby wspomniane usługi dotyczyły samej istoty danego stosunku umownego, a mianowicie, po pierwsze, wypłaty kwoty pieniężnej przez kredytodawcę, a po drugie, zwrotu tej kwoty, co do zasady z odsetkami, w przewidzianych terminach, czego zbadanie należy jednak do sądu odsyłającego.

Ponadto jeżeli sąd odsyłający w wyniku badania, którego powinien dokonać w ramach pytania pierwszego, dojdzie do wniosku, że koszty związane z usługami dodatkowymi rozpatrywanymi w postępowaniu głównym powinny były zostać uwzględnione w „całkowitym koszcie kredytu ponoszonym przez konsumenta” w rozumieniu art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48, a tym samym w RRSO w rozumieniu tego art. 3 lit. i), to nie oznacza to, że warunki dotyczące tych kosztów automatycznie byłyby objęte wyłączeniem przewidzianym w art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13. Jak bowiem orzekł Trybunał w pkt 47 wyroku z dnia 26 lutego 2015 r., Matei, C-143/13, dokładnego zakresu pojęcia „głównego przedmiotu” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 nie może definiować pojęcie „całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta” w rozumieniu art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48. Zatem okoliczność, że różne rodzaje opłat są wliczane w całkowity koszt kredytu konsumenckiego, nie jest rozstrzygająca dla celów ustalenia, czy koszty te wchodzą w zakres podstawowych świadczeń przewidzianych w umowie o kredyt (zob. podobnie wyrok z dnia 3 września 2020 r., Profi Credit Polska, C‑84/19, C‑222/19 i C‑252/19

Wyrok TSUE z dnia 21 marca 2024 r., C-714/22

Standard: 82844 (pełna treść orzeczenia)