Przystąpienie organizacji ochrony konsumentów w charakterze interwenienta, do postępowania w sprawie nakazu zapłaty dotyczącego konsumenta oraz wniesienie sprzeciwu od nakazu w braku zakwestionowania go przez konsumenta.

Dyrektywę 93/13 w związku z zasadą równoważności należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, które nie zezwala organizacji ochrony konsumentów na przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta, w interesie konsumenta, w postępowaniu w sprawie nakazu zapłaty dotyczącego indywidualnego konsumenta oraz na wniesienie sprzeciwu od takiego nakazu w braku zakwestionowania go przez danego konsumenta, w wypadku gdy to uregulowanie faktycznie poddaje interwencje stowarzyszeń ochrony konsumentów w sporach objętych zakresem prawa Unii mniej korzystnym warunkom niż warunki mające zastosowanie do sporów z zakresu wyłącznie prawa wewnętrznego, co powinien sprawdzić sąd odsyłający.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić, aby istniały stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych z konsumentami. Z art. 7 ust. 2 tej dyrektywy wynika, że środki te obejmują możliwość wszczynania przez osoby lub organizacje mające uzasadniony interes w ochronie konsumentów postępowań sądowych mających na celu ustalenie, czy warunki umowne, opracowane z myślą o ich powszechnym wykorzystaniu, mają nieuczciwy charakter, i doprowadzenia w stosownym wypadku do ich zakazania (wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Pohotovosť, C-470/12).

Ani dyrektywa 93/13, ani następujące późniejsze dyrektywy uzupełniające regulacje w zakresie ochrony konsumentów nie zawierają przepisów regulujących rolę, jaką można lub należy powierzyć stowarzyszeniom ochrony konsumentów w ramach sporów indywidualnych z udziałem konsumenta. Zatem dyrektywa 93/13 nie reguluje kwestii, czy takie stowarzyszenia powinny mieć prawo dopuszczenia do takich sporów indywidualnych w charakterze interwenienta popierającego konsumentów (zob. podobnie wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Pohotovosť, C-470/12).

Wynika z tego, że w braku uregulowania unijnego odnośnie do możliwości interwencji stowarzyszeń ochrony konsumentów w sporach indywidualnych z udziałem konsumentów przyjęcie stosownych reguł w tym względzie należy, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej, do wewnętrznego porządku prawnego każdego państwa członkowskiego, pod warunkiem jednak, że nie będą one mniej korzystne niż reguły regulujące podobne sytuacje podlegające prawu krajowemu (zasada równoważności) i że nie uczynią wykonywania praw przyznanych w prawie Unii praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym (zasada skuteczności) (zob. podobnie wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Pohotovosť, C-470/12).

Zasadę równoważności należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowania krajowego, poddającego interwencje stowarzyszeń ochrony konsumentów w sporach objętych zakresem prawa Unii mniej korzystnym warunkom niż warunki mające zastosowanie do sporów z zakresu wyłącznie prawa wewnętrznego.

Wyrok TSUE z dnia 20 września 2018 r., C-448/17

Standard: 82408 (pełna treść orzeczenia)