Opłata od zarzutów wobec nakazu zapłaty (art. 19 ust. 4 u.k.s.c.)

Z art. 19 ust. 4 polskiej ustawy z dnia 28 lipca o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika, że w razie wniesienia zarzutów wobec nakazu zapłaty pozwany musi uiścić trzy czwarte części opłaty sądowej, tak że przedsiębiorca jest zobowiązany jedynie do uiszczenia jednej czwartej części tej opłaty sądowej. Koszty w takiej wysokości same w sobie mają taki charakter, że zniechęcają konsumenta do wniesienia zarzutów. Jest on postawiony w niekorzystnej sytuacji tym bardziej, że w każdym wypadku musi uiścić tytułem kosztów opłatę trzy razy większą niż strona przeciwna.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż istnieje ryzyko, którego nie można lekceważyć, że zainteresowani konsumenci nie wniosą wymaganych zarzutów – czy to ze względu na przewidziany w tym celu bardzo krótki termin, czy to dlatego, że mogą być zniechęceni do podejmowania obrony ze względu na koszty generowane przez postępowanie sądowe w stosunku do kwoty kwestionowanego długu, czy też dlatego, że nie znają lub nie rozumieją zakresu swoich praw, czy wreszcie ze względu na ograniczoną treść pozwu o wydanie nakazu zapłaty wniesionego przez przedsiębiorcę, a zatem niepełny charakter informacji, którymi dysponują (zob. podobnie wyrok z dnia 18 lutego 2016 r., Finanmadrid EFC, C-49/14; postanowienie z dnia 21 czerwca 2016 r., Aktiv Kapital Portfolio, C-122/14).

Wyrok TSUE z dnia 13 września 2018 r., C-176/17

Standard: 82357 (pełna treść orzeczenia)