Nieuczciwe warunki umowy (art. 2 lit. a D. 93/13)

Nie można domniemywać nieuczciwego charakteru konkretnego warunku umownego, ponieważ taka kwalifikacja może zależeć od szczególnych okoliczności zawarcia każdej umowy, a w szczególności od konkretnych informacji dostarczonych przez każdego przedsiębiorcę każdemu konsumentowi.

Badanie ewentualnie nieuczciwego charakteru warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, które wymaga ustalenia, czy warunek ten powoduje znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron umowy ze szkodą dla konsumenta, powinno zostać przeprowadzone w szczególności w świetle wszystkich okoliczności związanych z zawarciem umowy. Takie indywidualne badanie każdego przypadku okazuje się tym bardziej istotne, że nieuczciwy charakter warunku może wynikać z jego braku przejrzystości.

Wyrok TSUE z dnia 25 kwietnia 2024 r., C-484/21

Standard: 82652 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 3 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, został uznany przez właściwe organy krajowe za nieuczciwy z tego tylko powodu, że jego treść jest równoznaczna z treścią postanowienia wzorca umowy wpisanego do krajowego rejestru klauzul niedozwolonych.

Wyrok TSUE z dnia 21 września 2023 r., C-139/22

Standard: 82451 (pełna treść orzeczenia)