Ocena nieuczciwego charakteru warunku umownego po uprzednim ustaleniu, że wchodzi on w zakres stosowania dyrektywy 93/13

Każdy instrument prawa Unii ma zastosowanie do danej sytuacji jedynie w zakresie, w jakim jest ona objęta zakresem stosowania tego instrumentu.

Z samej struktury dyrektywy 93/13 jasno wynika, że ewentualna ocena nieuczciwego charakteru warunku umownego w świetle przepisów tej dyrektywy, a w szczególności jej art. 3 i 4, wymaga uprzedniego ustalenia, czy dany warunek umowny wchodzi w zakres stosowania tejże dyrektywy, zwłaszcza w świetle wyłączenia ustanowionego w art. 1 ust. 2 przedmiotowej dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 10 czerwca 2021 r., BNP Paribas Personal Finance, C‑609/19; a także postanowienia: z dnia 14 kwietnia 2021 r., Credit Europe Ipotecar IFN i Credit Europe Bank, C‑364/19; z dnia 14 października 2021 r., NSV i NM, C‑87/21).

Wyrok TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r., C-243/20

Standard: 82141 (pełna treść orzeczenia)

Dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że znajduje ona zastosowanie również do sytuacji, które nie zawierają elementu transgranicznego.

Wyrok TSUE z dnia 31 maja 2018 r., C-483/16

Standard: 82338 (pełna treść orzeczenia)