Odpowiedzialność z tytułu zatwierdzenia organizacji ruchu przez właściwy organ administracji

Zagadnienie charakteru prawnego „zatwierdzenia organizacji ruchu przez właściwy organ administracji publicznej” należy do kwestii wywołujących od wielu lat spory tak doktrynalne, jak i orzecznicze. Sąd Apelacyjny uznał, że jest to akt administracyjny o którym mowa w art. 3 § 2 pkt. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (por. uchwałę Sądu Administracyjnego w W. z dnia 26 czerwca 2014r. sygn.. I (...) 14/13 (...)/WSA 2015/1/2 ). Jako taki, wydawany w sprawach z zakresu administracji publicznej podlega kontroli w ramach sądowego postępowania administracyjnego. Uznanie trafności tego stanowiska determinuje podstawę prawną roszczenia powoda, którą być może art. 417 albo 417(1) k.c. Trafnie bowiem zwraca uwagę apelacja pozwanej, ze przyjęcie podstawy prawnej roszczenia powoda z odwołaniem do ostatniego z przepisów czyniłoby koniecznym wykazanie przez powoda opisanego prejudykatu w postaci orzeczenia sadu administracyjnego, skoro w świetle ostatniego z przepisów nie każda niezgodność z prawem decyzji stanowić może podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej a jedynie ta, która została uprzednio ustalona we właściwym postepowaniu.

W ocenie Sad Apelacyjnego przyjęcie konieczności pozyskania opisanego prejudykatu czyniłoby powództwo oczywiście bezzasadnym, a to wobec nie wykazania przez powoda w odpowiednim trybie bezprawności opisanego aktu administracyjnego.

Nie budzi zatem wątpliwości Sądu Apelacyjnego ocena, że zatwierdzenie organizacji ruchu przez właściwy organ administracji publicznej - mimo jego zaskarżalności w trybie przepisów ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - nie jest decyzją administracyjną ani postanowieniem. Pozwala to uznać, że podstawą odpowiedzialności pozwanej w sprawie jest art. 417 k.c., a nie art. 417(1) k.c.

Przesłankami odpowiedzialności z art. 417 k.c. są szkoda, fakt jej wyrządzenia przez niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej oraz łączący te zdarzenia normalny związek przyczynowy.

Badanie kauzalności na gruncie art. 361 § 1 k.c. następuje poprzez przeprowadzenie dwuetapowego testu. W pierwszym etapie przedmiotem badania jest powiązanie typu conditio sine qua non pomiędzy zdarzeniem ujmowanym jako przyczyna szkody a skutkiem w postaci wystąpienia szkody. Dopiero w przypadku stwierdzenia tego typu powiązania, następuje przejście do drugiego etapu testu - badania normalności (adekwatności) istniejącego powiązania kauzalnego.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 19 sierpnia 2016 r. I ACa 342/16

Standard: 5225 (pełna treść orzeczenia)