Odmowa uznania ze względu sprzeczność między orzeczeniami wydanymi w dwóch różnych państwach członkowskich [art. 45 ust. 1 lit c rozp. 1215/2012]

Podstawy odmowy uznania i wykonania orzeczenia (art. 45 i 46 rozp. nr 1215/2012)

Wyświetl tylko: SNSOTSUE

Artykuł 34 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 [art. 45 ust. 1 pkt 3 rozp. nr 1215/2012] należy interpretować w ten sposób, że wyrok wydany przez sąd państwa członkowskiego i powtarzający treść orzeczenia arbitrażowego nie stanowi orzeczenia w rozumieniu tego przepisu, jeżeli orzeczenie prowadzące do skutku równoważnego skutkowi tego orzeczenia arbitrażowego nie mogłoby zostać wydane przez sąd tego państwa członkowskiego bez naruszenia przepisów i podstawowych celów tego rozporządzenia, w szczególności względnej skuteczności klauzuli arbitrażowej umieszczonej w rozpatrywanej umowie ubezpieczenia i norm dotyczących zawisłości sporu ujętych w art. 27 tego rozporządzenia, przy czym wyrok ten nie może w tym przypadku stać na przeszkodzie we wspomnianym państwie członkowskim uznaniu orzeczenia wydanego przez sąd w innym państwie członkowskim.

Artykuł 34 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 45 ust. 1 pkt 3 rozp. nr 1215/2012] należy interpretować w ten sposób, że przy założeniu, iż art. 34 pkt 3 tego rozporządzenia nie ma zastosowania do wyroku powtarzającego treść orzeczenia arbitrażowego, nie można odmówić uznania lub wykonania orzeczenia pochodzącego z innego państwa członkowskiego z powodu sprzeczności z porządkiem publicznym na tej podstawie, że orzeczenie to naruszałoby powagę rzeczy osądzonej przysługującą temu wyrokowi.

Orzeczenie arbitrażowe może za pośrednictwem wyroku powtarzającego jego treść wywoływać skutki w ramach art. 34 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001 tylko wtedy, gdy nie stanowi to przeszkody dla prawa do skutecznego środka prawnego zagwarantowanego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zob. podobnie wyrok z dnia 25 maja 2016 r., Meroni, C-559/14) i umożliwia osiągnięcie celów, jakimi są swobodny przepływ orzeczeń w sprawach cywilnych oraz wzajemne zaufanie do wymiaru sprawiedliwości w ramach Unii, na warunkach co najmniej równie korzystnych jak te wynikające ze stosowania tego rozporządzenia (zob. analogicznie wyroki: z dnia 4 maja 2010 r., TNT Express Nederland, C-533/08; z dnia 19 grudnia 2013 r., Nipponka Insurance, C-452/12).

Wyrok TSUE z dnia 20 czerwca 2022 r., C-700/20

Standard: 82065 (pełna treść orzeczenia)

Warunkiem zastosowania art. 45 ust. 1 lit c rozp. 1215/2012 jestwystępowanie dwóch sprzecznych ze sobą orzeczeń, wydanych w dwóch różnych państwach członkowskich (przy czym jedno musi być państwem, w którym wystąpiono o uznanie), ale między tymi samymi stronami, natomiast orzeczenia mogą, ale nie muszą dotyczyć tego samego roszczenia. Wykładnia musi być bowiem zawężająca (dotyczy tylko orzeczeń sądowych) (wyrok ETS z 2.06.1994r. w sprawie C-414/92 Solo Kleinmotoren GmbH przeciwko Emilio Boch). Podobnie s.amo pojęcie, że orzeczenia „nie dają się pogodzić” także należy wykładać autonomicznie na potrzeby rozporządzenia. Trybunał w tym zakresie stwierdził, że same skutki orzeczeń muszą się wzajemnie wykluczać (wyrok ETS z dnia 4 grudnia 1998r. w sprawie 145/92).

Koniecznym jest także dla zastosowania tej podstawy odmowy uznania orzeczenia, aby zachodziła tożsamość podmiotowa w orzeczeniach zapadłych w różnych państwach członkowskich. Pojęcie to należy poddać ocenie w oparciu o reguły wypracowane na podstawie art. 29, czyli skutków zawisłości spraw. Tożsamość podmiotowa zachodzi także w przypadku następstwa prawnego po jednej stronie. Przyjmuje się także, że prawomocne orzeczenie może pozostawać w sprzeczności z innym prawomocnym orzeczeniem. Z treści Rozporządzenia nie wynika jakie winno być następstwo czasowego orzeczeń „wykluczających się”, a zatem uznać należy, iż każde (nie tylko prawomocen) orzeczenie nie dające się pogodzić z orzeczeniem wydanym w innym państwie członkowskim stanowi podstawę odmowy uznania. (tak K. Weitz, Europejskie postępowanie cywilne, s. 587).

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału orzeczenie wydane w postępowaniu zabezpieczającym, na mocy którego dłużnik został zobowiązany do zaniechania pewnych czynności, nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym w innym państwie członkowskim odmawiającym zabezpieczenia tego świadczenia. (wyrok ETS z dnia 6 czerwca 2002r. w sprawie C-80/00 Italian Leather SpA przeciwko WECO Polstermoebel GmbH & Co.).

Postanowienie SO w Warszawie z dnia 22 stycznia 2016 r., XX GCo 221/15

Standard: 82057 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 45 słów. Wykup dostęp.

Standard: 82080