Chwila wytoczenia powództwa (art. 32 rozp. 1215/2012)

Pogląd ten koresponduje z trafnym stanowiskiem piśmiennictwa, że o tym, czy postępowanie jest w toku w rozumieniu art. 15 rozporządzenia nr 1346/2000, należy rozstrzygać sięgając do

Art. 32 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012  rozstrzyga kwestię od kiedy postępowanie jest w toku. Przepis ten, podobnie jak art. 30 wcześniejszego rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 12, s. 1; obecnie uchylone), definiuje autonomicznie, tj. w oderwaniu od krajowych porządków prawnych państw członkowskich Unii Europejskiej, moment wytoczenia powództwa dla potrzeb stosowania art. 29 i n. rozporządzenia nr 1215/2012 (art. 27 i n. rozporządzenia nr 44/2001).

Na tle komentowanego przepisu nie ma wątpliwości, że co do powództwa wzajemnego istotny jest moment, w którym określone w nim wymagania zostaną zrealizowane w odniesieniu do pozwu wzajemnego, nie zaś pozwu głównego. Z punktu widzenia prawa polskiego rozstrzygająca jest zatem chwila wniesienia do sądu pozwu wzajemnego, jako dokumentu prowadzącego do objęcia postępowaniem i kognicją sądu żądania kierowanego przez dotychczasowego pozwanego przeciwko dotychczasowemu powodowi, nie zaś chwila wniesienia do sądu pozwu głównego (art. 32 ust. 1 lit. a rozporządzenia nr 1215/2012, art. 30 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001).

Postanowienie SN z dnia 24 marca 2017 r., I CSK 374/16

Standard: 82048 (pełna treść orzeczenia)