Sprawy zawisłe przed sądami różnych państw członkowskich pozostające ze sobą w związku (art. 30 rozp. 1215/2012)

Pojęcie "spraw pozostających ze sobą w związku" zdefiniowane w art. 22 akapit trzeci Konwencji, które powinno być poddane autonomicznej wykładni, należy rozumieć szeroko i powinno, bez konieczności uwzględnienia przy jego wykładni pojęcia orzeczeń niedających się ze sobą pogodzić, przewidzianego w art. 27 pkt 3 Konwencji, obejmować wszystkie przypadki, w których istnieje ryzyko orzeczeń wzajemnie ze sobą sprzecznych, nawet jeśli orzeczenia te mogą być wykonywane oddzielnie, a ich skutki prawne nie wykluczają się wzajemnie. Tym samym, dla ustalenia istnienia koniecznego związku między, z jednej strony, powództwem wniesionym w jednym z Państw-stron Konwencji przez grupę właścicieli ładunku przeciwko właścicielowi statku o naprawienie szkody wyrządzonej w części ładunku przewożonego luzem, na podstawie odrębnych, ale identycznych umów, a, z drugiej strony, powództwem o odszkodowanie wniesione w innym Państwie-stronie Konwencji przeciwko temu samemu właścicielowi statku przez właścicieli innej części ładunku przewożonego na tych samych warunkach i na podstawie oddzielnych, ale takich samych umów jak umowy między pierwszą grupą a właścicielem statku, wystarczy, jeśli oddzielne postępowanie i orzeczenie będą wiązać się z ryzykiem orzeczeń wzajemnie ze sobą sprzecznych, nie jest natomiast konieczne, aby istniało ryzyko skutków prawnych wzajemnie się wykluczających.

Wyrok TSUE z dnia 6 grudnia 1994 r., C-406/92

Standard: 82043