Stosunek do konwencji, których państwa członkowskie są stronami [art. 71 rozp. 1215/2012]

Zgodnie z art. 71 rozporządzenia nr 1215/2012 konwencja dotycząca materii szczególnej, taka jak CMR, ma pierwszeństwo przed rozporządzeniem. Zgodnie z art. 71 ust. 1 omawianego rozporządzenia rozporządzenie to nie narusza konwencji, których państwa członkowskie są stronami i które w sprawach szczególnych regulują jurysdykcję, uznawanie lub wykonywanie orzeczeń. Ponadto art. 71 ust. 2 akapit drugi zdanie pierwsze tego rozporządzenia wskazuje, że jeżeli zarówno państwo członkowskie pochodzenia, jak i wezwane państwo członkowskie są stronami konwencji dotyczącej spraw szczególnych, która reguluje warunki uznawania i wykonywania orzeczeń, wówczas obowiązują te warunki. Tym samym na wypadek kolizji norm prawodawca Unii przewidział stosowanie tych konwencji (zob. analogicznie wyrok z dnia 4 maja 2010 r., TNT Express Nederland, C-533/08).

Zgodnie z art. 31 ust. 3 CMR, jeżeli wyrok wydany przez sąd umawiającego się państwa stał się wykonalny w tym państwie, staje się on również wykonalny w każdym z pozostałych umawiających się państw natychmiast po dopełnieniu formalności wymaganych w tym celu w danym państwie, przy czym formalności te nie mogą obejmować rewizji sprawy.

W tym kontekście należy wziąć pod uwagę art. 71 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) i art. 71 ust. 2 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1215/2012, z których wynika, że orzeczenia wydane w jednym państwie członkowskim przez sąd, który oparł swoją jurysdykcję na konwencji dotyczącej spraw szczególnych, powinny być uznawane i wykonywane w innych państwach członkowskich zgodnie z tym rozporządzeniem, którego przepisy mogą w każdym razie być stosowane nawet wówczas, gdy konwencja ta określa warunki uznawania i wykonywania tych orzeczeń.

O ile zgodnie z art. 71 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012, jeżeli spór jest objęty zakresem stosowania szczególnej konwencji, której stronami są państwa członkowskie, to należy co do zasady stosować tę konwencję, o tyle stosowanie takiej konwencji nie może naruszać zasad leżących u podstaw współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych w ramach Unii, takich jak zasady swobodnego przepływu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych, przewidywalności sądów właściwych, a tym samym pewności prawa dla jednostek, prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, maksymalnego ograniczenia ryzyka równoległych postępowań oraz wzajemnego zaufania do wymiaru sprawiedliwości w ramach Unii (zob. analogicznie wyrok z dnia 4 maja 2010 r., TNT Express Nederland, C‑533/08).

Wyrok TSUE z dnia 21 marca 2024 r., C-90/22

Standard: 82071 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 71 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 [art. 71 rozp. 1215/2012] należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wykładni konwencji międzynarodowej w sposób, który nie zapewnia na warunkach co najmniej równie korzystnych jak te przewidziane przez to rozporządzenie poszanowania celów i zasad leżących u podstaw wspomnianego rozporządzenia.

Art. 71 rozporządzenia przewiduje stosowanie konwencji specjalnych o tyle stosowanie to nie może naruszać zasad, które leżą u podstaw współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych w ramach Unii Europejskiej, takich jak zasady swobodnego przepływu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych, przewidywalności sądów właściwych i tym samym pewności prawa dla stron postępowania, prawidłowego wymiaru sprawiedliwości, maksymalnego ograniczenia ryzyka równoległych postępowań oraz wzajemnego zaufania w wymiar sprawiedliwości w ramach Unii 

Wyrok TSUE z dnia 19 grudnia 2013 r., C-452/12

Standard: 82034 (pełna treść orzeczenia)