Klauzula jurysdykcyjna w umowie ubezpieczenia (art. 15 rozp. 1215/2012)

Klauzula prorogacyjna figurująca w umowie zawartej między ubezpieczycielem a ubezpieczającym nie może być skuteczna wobec osoby, która poniosła szkodę objętą ubezpieczeniem i która tam, gdzie jej prawo krajowe pozwala, zamierza wystąpić bezpośrednio z tytułu odpowiedzialności za czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego przeciwko ubezpieczycielowi przed sądem właściwym dla miejsca, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, lub przed sądem właściwym dla miejsca, w którym osoba ta ma miejsce zamieszkania lub siedzibę (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lipca 2017 r., Assens Havn, C-368/16).

Wyrok TSUE z dnia 20 czerwca 2022 r., C-700/20

Standard: 82066 (pełna treść orzeczenia)

W sprawach dotyczących ubezpieczeń możliwość zawierania umów prorogacyjnych podlega ściśle ograniczeniom wynikającym z celu ochrony osoby ekonomicznie słabsze.

Artykuł 13 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 15 rozp. 1215/2012] wymienia w sposób wyczerpujący przypadki, w których strony mogą odstąpić od zasad ustanowionych w sekcji 3 rozdziału II tego rozporządzenia.

Odstępstwa od zasad dotyczących jurysdykcji w sprawach dotyczących ubezpieczeń należy interpretować w sposób ścisły (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 maja 2005 r., Société financière et industrielle du Peloux, C-112/03).

Klauzula prorogacyjna figurująca w umowie zawartej między ubezpieczycielem i ubezpieczającym nie może być skuteczna wobec osoby, która poniosła szkodę objętą ubezpieczeniem i która zamierza wystąpić bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi przed sądem właściwym dla miejsca, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, lub przed sądem właściwym dla miejsca, w którym osoba ta ma miejsce zamieszkania, którą to możliwość Trybunał uznał w swym wyroku z dnia 13 grudnia 2007 r., FBTO Schadeverzekeringen, C-463/06).

Rozszerzenie na poszkodowanych obligatoryjnych skutków klauzul prorogacyjnych opartych na przepisach art. 13 i 14 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 15 i 16 1215/2012] mogłoby uniemożliwić osiągnięcie celu realizowanego przez sekcję 3 rozdziału II tego rozporządzenia, którym jest ochrona strony słabszej pod względem ekonomicznym i prawnym (zob. podobnie wyrok z dnia 17 września 2009 r., Vorarlberger Gebietskrankenkasse, C-347/08).

Wyrok TSUE z dnia 13 lipca 2017 r., C-368/16

Standard: 82029 (pełna treść orzeczenia)