Rokowania podejmowane na podstawie art. 8 u.r.s.z.

Rokowania podejmowane na podstawie art. 8 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych nie są dobrowolne, ponieważ pracodawca jest zobowiązany podjąć je niezwłocznie (por. M. Latos-Miłkowska, Ochrona interesu pracodawcy, Warszawa 2013, s. 64, M. Gładoch [w:] K.W. Baran (red.), System Prawa Pracy. Tom IX. Międzynarodowe publiczne prawo pracy. Standardy globalne, LEX 2019, rozdział 27.3.1., s. 986). K. W. Baran – odnosząc się wprawdzie do obowiązku organizacji związkowej, można jednak uznać, że uwaga ta dotyczy także i obowiązku pracodawcy – uzasadniał ten obowiązek koniecznością zachowania pokoju społecznego, która góruje nad ideą dobrowolności rokowań w zbiorowych stosunkach pracy (K. W. Baran [w:] K. W. Baran (red.), Zarys systemu prawa pracy, t. I. Część ogólna prawa pracy, Warszawa 2010, s. 693).

Niepodjęcie jakichkolwiek rozmów ze stroną związkową, która zwróciła się do pracodawcy z określonymi postulatami („żądaniami”), niewątpliwie mieści się w pojęciu bezprawnych działań uniemożliwiających przeprowadzenie rokowań lub mediacji (Ł. Pisarczyk [w:] K.W. Baran (red.), System Prawa Pracy. Tom V. Zbiorowe prawo pracy, LEX 2014, rozdział 12.2.3.3., s. 614, por. także A. M. Świątkowski [w:] J. Wratny (red.), K. Walczak (red.), Zbiorowe prawo pracy. Komentarz, Warszawa 2009, komentarz do art. 8 nb. 3), narusza zatem prawa i wolności związkowe.

Wyrok SN z dnia 16 marca 2022 r., II PSKP 47/21

Standard: 81924 (pełna treść orzeczenia)